در عصر کنونی محیط ناپایدار و پیچیده، رقابت فزاینده، تغییر و نحولات سریع و توسعه ی روز افزون ارتباطات(شیخ زاده و بهرام زاده،۱۳۸۷) از سویی وتحولات شگرف دانش مدیریت از سوی دیگر وجود نظام ارزیابی را اجتناب‌ناپذیر نموده است.
معمولاً قوانین و مقررات بسیاری از سوی دولت و سایر مراجع ذیصلاح وضع می گردد. این قوانین، مسئولان سازمان را ملزم می کند روشهایی برای ارزیابی کارکنان و سازمان طراحی کنند که با بهره گرفتن از آن نه تنها حق و حقوق کسی ضایع نشود، بلکه مزایای چون افزایش حقوق یا ترفیع نیز به طور عادلانه میان کارکنان شایسته توزیع گردد(شنیف و دنا، ۱۹۷۸: ۲۴). علاوه بر عوامل برون سازمانی(یعنی قوانین و مقررات کشوری و دخالت دولت و بستر ارزشی اسلامی جامعه)، عوامل درون سازمانی نیز در چگونگی ارزیابی کارکنان و واحدهای سازمانی نقش دارند. در این سازمانهای بزرگ امروزی به دلیل ارتباط و اثرگذاری متقابل بسیاری از مشاغل، ماهیت کار به گونه ای است که عملکرد افراد در یک شغل خاص، به عملکرد دیگران در سایر مشاغل و واحدهای سازمانی بستگی پیدا می کند. از این رو، فرهنگ سازمان و بلوغ سازمانی به عنوان یک عامل درون سازمانی می تواند در عملکرد کارکنان تاثیر مثبت یا منفی داشته باشد. اگر اعضای سازمان اعتماد و اطمینان چندانی به یکدیگر نداشته باشند، تشریک مساعی و همکاری در کار نیز که لازمه انجام موفقیت آمیز وظایف است وجود نخواهد داشت . در چنین شرایطی، بر خلاف خواسته فرد و علی رغم سعی و کوشش او، عملکردش ضعیف خواهد بود و در نتیجه عملکرد سازمان نیز ضعیف خواهد بود.

در حقیقت، بستر ارزیابی تاثیر قابل ملاحظه ای بر انتخاب الگوها و استراتژی های ارزیابی عملکرد دارد. مطالبات و خواسته های مردم و قوانین دولت و آمادگی خود سازمان و بستر جامعه اسلامی ایران بر شیوه انتخاب این استراتژی های ارزیابی عملکرد اثر گذار خواهد بود.

• شرایط مداخله‌گر: عوامل سازمانی

وجود ارزیابی عملکرد در ابعاد مختلف سازمان اعم از ارزیابی استفاده از منابع و امکانات، کارکنان، اهداف و راهبرد‎ها، به عنوان یکی از علائم پویایی، استمرار و سازگاری سازمان قلمداد می‎شود. هر سازمان به منظور آگاهی از عملکرد خود بالاخص در محیط‎های پیچیده پویا، نیاز مبرم به نظام ارزیابی دارد. از سوی دیگر فقدان وجود نظام ارزیابی در یک سیستم به مبنای عدم برقراری ارتباط با محیط درون و برون سازمانی تلقی می‎گردد که مشکلات زیادی را برای سازمان بوجود خواهد آورد. بنابراین، همه ی سازمان ها به نوعی درگیر مقوله ی ارزیابی عملکرد سازمانی هستند؛ اما عدم توافق ها بر سر چارچوب ها، روش ها و فرایندهاست(لوستائوس و همکاران،۲۰۰۲). بنابراین می توان چنین نتیجه گیری نمودکه عوامل انسانی نظیر منابع انسانی و دانش مداری و عوامل سازمانی نظیر منابع مالی، ساختار و محیط سازمانی بر توافق بر سر انتخاب روش ها و استراتژی های ارزیابی عملکرد سازمانی موثر هستند.