ج- دریافت و جمع آوری ایده ها می باشد.
فاز دوم با عنوان توسعه مفهوم مرحله ای است که در آن به ایده دهنده کمک می شود تا ایده اولیه خود را توسعه و تبدیل به ایده ای کاربردی نماید. در فاز سوم ایده ها در بخش های مختلف مانند بازار، تکنولوژی، منابع انسانی، و روالهای کاری رده بندی می شوند و بهترین آنها برای ورود به فاز نهایی یعنی ارزیابی مفهوم انتخاب می شوند.

هدف این فاز کاهش حالت ذهنی بودن ایده ها و کمبود اطلاعاتی است که عموما در مراحل سنجش و تصمیم گیری راجع به ایده ها وجود دارد.

فاز اول: سنجش کیفیت
فاز دوم : توسعه مفهوم
فاز سوم : امتیازبندی مفهوم
فاز چهارم : ارزیابی مفهوم
فازهای مدل گالیله
ورودی ایده ها
توسعه
توسعه
شکل ۲_۷: مدل گالیله
نرم افزار Eureka فرایند دیگری از مدیریت ایده ها را جهت اخذ، بررسی و انتخاب ایده ها بکار می گیرد. ابتدا ایده ها در Idea Capture (اخذ ایده) جمع آوری می شوند بطوریکه در مرحله اول تنها ارائه یک شرح سطحی از ایده کافی است. در قسمت opportunity (فرصت) مسائل مربوط به کارهای واحدها و احتیاجات آنها در قالب فراخوان ایده به ایده دهندگان اطلاع رسانی می شود. هنگام ثبت ایده می بایست ایده دهنده یک مدیر پروژه، یک مدیر منابع یا یک همکار را به عنوان داور انتخاب می کند. اگر داور نظر مثبت دهد آنگاه ایده دهنده می تواند به کار روی ایده خود ادامه دهد و مدیری که با آن ایده موافقت کرده می بایست به ایده دهنده دستور دهد که بر ایده خود کار کند. اگر داوران بخواهند ایده را رد کنند باید دلیل قانع کننده بیاورند.
ایده های رد شده در Ideas Archive (بایگانی ایده) نگهداری می شوند تا با ایده های جدید مقایسه شوند و همچنین ممکن است در زمانی دیگر و در آینده قابل کاربرد باشد. ایده ها در مرحله بعد وارد فاز enhancement (ارتقا) می شوند در مرحله second screen (غربال گری دوم) ایده با جزییات بیشتری مورد بررسی قرار می گیرد و در این مرحله می تواند مجدد رد و یا پذیرش شود. ایده های رد شده مجدد وارد آرشیو ایده می شود. ایده های تایید شده به وضعیت waiting for adoption (انتظار برای پذیرش) داخل می شوند و در آنجا توسط یکی از مدیران انتخاب می شوند. اگر ایده ای بعد از یک مدت مشخص توسط هیچ مدیری انتخاب نشود به آرشیو ایده انتقال می یابد.(Barawy and Hinds 2014)

غربالگری دوم
اخذ ایده
اخذ فرصت ها
بایگانی ایده
تطابق معیارها
خلق ایده های مرتبط
اختصاص بودجه جهت اجرا
تقویت ایده
شکل ۲_۸: فرایند مدیریت ایده های Eureka
۲_۷_۴ مدیریت ایده ها در دولت و بخش عمومی
گسترش فهمی بهتر، از نحوه ایجاد نوآوری، در دولت ها با استقبال رو به رشد محققین و سیاستمداران همراه بوده است. دلیل آن را هم می توان در این موضوع جستجو کرد که رویکردهای سنتی و قدیمی در مواجه با چالش های جدید قادر به ارائه راهکارهای کاربردی برای حل مسائل پیچیده ای مانند تغییرات آب و هوا، فقر، بیماری های چون ایدز و ابولا و پیری جمعیت که امروزه دولت ها با آن سر و کار دارند نیست. لذا دولت ها ناگزیرند تا به سمت رویکردهای جدید برای مواجه با این چالشها روی آورند. از طرف دیگر طبیعت بخش عمومی که پیچیده، غیرقابل مرزبندی و همه گیر می باشد. نیازمند بهره گیری از راهکاری جدید و نوآوری برای حل مسائل پیچیده مرتبط با جوامع می باشد. بنابراین دولت ها برای شناسایی ظرفیت ها و قابلیت های بخش عمومی می بایست عینک نوآوری به چشم گذاشته تا بتوانند در این خصوص و در سازمانهای عمومی ظرفیت سازی کنند.
اما تعریف نوآوری در بخش عمومی تاحدودی می تواند با تعریف آن در بخش خصوصی متفاوت باشد. یکی از مهمترین تفاوتهای بخش عمومی و خصوصی به اهداف آنها مربوط می شود. نوآوری به شرکتهای بخش خصوصی این امکان را می دهد تا با دستیابی به امتیازات رقابتی در بازار بتوانند سود خود را افزایش دهند اما در بخش عمومی نمی توان یک هدف مشخص را به نوآوری اختصاص داد. اهداف در بخش عمومی چندگانه و گاهی اوقات نیازمند ایجاد تعادل در ارزشهای رقابتی است. برای مثال انگیزه های بشردوستانه نقش کلیدی در اهداف نوآوری در بخش عمومی دارد.
اینجا تنها نقش نوآوری، ایجاد و اجرای چیزهای جدید نیست بلکه نقش مهمی در دستیابی به ارزش های جامعه برای نوآوری متصور است. لذا یک تعریف بسیار ساده برای نوآوری بخش عمومی می تواند این چنین باشد: نوآوری در بخش عمومی درباره ایده هایی جدید است که برای ارزش آفرینی برای جوامع به کار گرفته می شوند و نتیجه عمومی مورد علاقه را بدنبال دارد.(Mulgan, pril2007)
از نظر سازمان همکاری اقتصادی و توسعه ویژگی های نوآوری در بخش عمومی به شرح ذیل می باشد.
تازگی: نوآوری رویکردهای جدیدی را مرتبط با زمینه ای که در آن معرفی شده است مطرح می کند.
اجرا: نوآوری باید قابل اجرا باشد و نه فقط ایده های خام
تاثیر: نوآوری باید منجر به نتایج بهتر عمومی مانند، اثربخشی، کارایی و رضایت کاربر گردد.
۲_۸ معرفی مدلی برای نوآوری در بخش عمومی
نوآوری در بخش عمومی در یک فضای خالی رخ نمی دهد بلکه فاکتورهای سازمانی و محیطی خاصی بر آن دخالت دارند و در صورتیکه این فاکتورها بصورت بازدارنده عمل کرده و جو مناسب را برای نوآوری فراهم نسازند. تلاشهای صورت گرفته برای ایجاد نوآوری با شکست مواجه خواهد شد. در مدلی که در کنفرانس سالانه سازمان همکاری و توسعه اقتصادی مطرح شد ملاحظاتی که برای اجرای موفق نوآوری در بخش عمومی لازم است را در طیفی که مرکز آن افراد و در بیرونی ترین بخش آن جامعه قرار دارد، به تصویر کشیده شده است.(Daglio, 2014)

اطلاعات، دانش، یادگیری
منابع انسانی، رهبری، فرهنگ و انگیزش
جو قانونی، دستورالعملها، بودجه و مدیریت پروژه
شراکت، ساختار، طراحی شغل
شکل ۲_۹: مدل نوآوری در بخش عمومی
لایه اول و مرکز دایره مربوط به افراد به عنوان عاملان اصلی نوآوری می باشد. لایه دوم سازمانی را نشان می دهد که افراد در آن به نوآوری می پردازند. لایه سوم بخش عمومی و دولتی یک حکومت را نشان می دهد که شامل تعداد زیادی از سازمانهاست و درنهایت و خارج از این دایره جامعه بزرگ کشور وجود دارد که در آن نوآوری های مربوط به شرکای بخش عمومی به وقوع می پیوندد.
تعیین دقیق نقطه تلاقی لایه ها امکان پذیر نبوده و بسته به کشور و نوع سازمان متفاوت است. همانطور که در شکل پیداست، دایره اصلی به چهار ربع دایره تقسیم شده است که عناصر تاثیرگذار سازمانی را بر نوآوری مشخص می سازد:
خلق و به اشتراک گذاری ایده ها: ربع چپ بالا مربوط به دانش و یادگیری می شود. فرضیه آن این است که داده، اطلاعات، جمع آوری و تسهیم آنها و یادگیری برای نوآوری بسیار ضروری است. چالش آن مربوط به ساخت ظرفیت لازم برای جمع شدن دانش موجود به منظور بهبود تصمیمات عمومی در رابطه با راه کارهای نوآورانه و تسهیم دانش برای ترغیب نوآوری اجتماعی می باشد.
تقویت نیروی کار: این بخش مربوط به بعد فرهنگی است. اینکه چگونه کارکنان انگیزه لازم را در سازمان برای یافت ایده های جدید و آزمایش رویکردها نو بدست می آورند. در اینجا چگونگی رهبری و نحوه ترغیب، انتخاب، تشویق و مدیریت کارکنان بر نوآوری تاثیر مستقیم دارد.
مسیریابی قوانین و فرایند ها: ربع دایره بعدی فرآیندها و قوانین را در بر می گیرد.
بازبینی طرح سازمان: در نهایت، عناصر نقشه سازمان و بطور اخص نحوه انجام کار در سازمان را که بر نوآوری بخش عمومی تاثیر گذار است مورد توجه قرار می دهد که شامل توسعه فضاها و روش های نوآورانه برای ساختاربندی تیم های کاری و کار مشارکتی در داخل سازمان و در بخش های آن است.