درخیلی از طوایف کار آب فروشی را به خانم خانواده­ای واگذار می­کردند، که وضع مالی خوبی نداشتند. به همین خاطر هر کس که کاسه­ی آبی می­گرفت، قیمت کاسه­ی آب را به اندازه توان مالیشان می­پرداخت. که این کار در واقع نوعی صدقه برای رفع خشک سالی بوده است.

۳-۲-۳) مراد و مطلو دِ اویار

از جمله باورهای عامه، حاجت خواستن از آبیار است. گروهی از عامه عقیده دارند که اگر کسی مشکل یا حاجتی داشته باشد، هنگام غروب یا طلوع آفتاب به کنار باغ یا مزرعه­ای برود که کشاورز آبیاری می­ کند از کشاورز بخواهد که برایش دعا کند این دعا سریع تر اجابت می­ شود. به این روش که درخواست کننده به نزد آبیار رفته، و می­گوید:
اویار هِ آو می زنی وِ کشت و کارت اِ خدا راس بیارهَ دِ کارو بارت
مه نیتی کردمه تو سیم دُوا کو بو خدایا اِی بنه­نِ دِ غم رها کو
حرف تو وِ تی خدا گیرایی داره او خدائی که خالق هشت و چهاره
تا خدا راس بیاره دِ کار و بارم زمسون و غم بکه وینه­ی بهارم
آویار هِ آو زلال خو و تمیزه بیل بیا شاه دخترو بکه­ش دِ کیزه
آو زلالِ آویاری درمون درده خو بیه هرکه دِ اِی آو تو حَرده
اِیسه بُو چی بَکم جواوم چینه کار دارم هام وِ رَته اسبم وِی زینه
معنی:
ای کشاورزی که در حال آبیاری هستی، خدا کار و بارت را راست و درست کند.
من نیتی کرده­ام تو برایم دعا کن. بگو خدایا این بنده را از غم نجات بده
حرف تو نزد خدا مقبول است. خدایی که خالق دوازده امام است.
تا خدا مشکلات مرا حل کند و زندگی پر از غم همچون زمستانم را مانند بهار با صفا کند.
ای آبیار آبت زلال و تمیزست. بگذار شاه­دختران این آب را در کوزه بریزد.
آب زلال آبیاری، درمان هر درد است. هر کس از این آب خورده شفا یافته است.
حالا بگو چکار کنم جوابم چیه؟ کار دارم اسبم را زین کرده­ام. رهگذرم می­خواهم بروم.
(عسکری عالم، ۱۳۸۸: ۱۵۴).

۳-۲-۴) پرس و کلاش

مراسم عزا را «پرس» می­گویند. درآن مراسم هرگز نباید کفش­های مهمان را جفت کرد و یا به ترتیب چید. زیرا این کار شگون ندارد. چنانچه این کار انجام گیرد، باز هم از آن خانواده کسی خواهد مرد
در میان طوایف طرهان و چگنی چنانچه کفش­های زنان و مردان مهمان، به طور نا خواسته جفت شود، بد شگون است و این بدین معنی است که مراسم پرس ادامه خواهد داشت. (عسکری عالم، ۱۳۸۷: ۶۴).
رسم بود زمانی که مردی از دنیا می­رفت، اگر زنش قصد داشت دوباره ازدواج کند کفش­های خودش را جلوی درب منزل جفت می­کرد تا دیگران از نیت ازدواج مجدد او با خبر شوند.

۳-۲-۵) آساره قوس

قوس نام برج دوازدهم از بروج فلکی و نام دیگر آن کمان است. آساره قوس به معنی ستاره قوس است. در باور مردم لرستان، قوس ستاره ای سرما خیز است.
مردم بر این باورند که این ستاره در فصل زمستان از زیر زمین به روی زمین می ­آید و همراه با«دایا سرما» و پسرانش «هَه مِیل» و«مَه مِیل» سوز سرما را بر سطح زمین می­گسترانند. راه ­ها و گردنه­ها را با کولاک، سرما و یخ مسدود می­ کنند. هه میل و مه میل از پیرزن اول بهار«دایا اول وِهار» که «کَله باد» به فرمان اوست، شکست می­خورند و به قله کوه قاف می­روند. آساره قوس هم کم کم سطح زمین را ترک می­ کند و دوباره به زیر زمین می­رود. بنابراین در فصل زمستان که آساره قوس در زیر زمین نیست آب­های چشمه ساران گرم است امّا در فصل تابستان که آساره قوس به زیر زمین می­رود، آب چشمه ساران سرد است». (عسکری عالم، ۱۳۸۷: ۹۲).
در باور عامه زمانی که تگرگ می­بارد، می­گویند بین «دایا اول وهار» و «دایا سرما» جنگی صورت گرفته، دست بند و گردن بند «دایا سرما» پاره شده، و دانه­ های تگرگ را مهره­های دست بند و گردن بند پاره شده ی «دایا سرما» می­دانند.

۳-۲-۶) دیگر باورها

* به هنگام تحویل سال اگر کسی در مهمانی باشد تا پایان آن سال مهمانی می­رود و اگر مهمان داشته باشد تا پایان آن سال مهمان دارد. (پاپی بالاگریوه، ۱۳۸۷: ۳۴۷).
* زوزه بی موقع سگ و شیهه­ی اسب خبر از زلزله است. (همان: ۳۴۷).
* اگر کفش­ها روی هم بیفتد، صاحب این کفش به سفر می­رود. و اگر کفش پشت و رو شود کسی از صاحب کفش بدگویی می­ کند. (همان: ۳۴۷).
* شنبه کار کن. شنبه کوچ کن. اما شنبه عروس به خانه نیار. (شنبه روز نحسی برای عروس به خانه آوردن است). (عسکری عالم، ۱۳۸۷: ۹۳).
* یه چه روژی بی ژَه مال داتِه در یا چوار شمه بی یا مونگ صفر
این چه روزی بود که از خانه بیرون رفتی. حتماً یا چهار شنبه بوده یا ماه صفر
روز چهار شنبه و ماه صفر از نظر عامه لرستان برای مسافرت نحس است.
از میان روزهای هفته که عقیده بر شوم بودن و بد یمن بودن آن است، چهارشنبه و از بین ماه ها، ماه صفر است. در این روز و ماه از آسمان شر می­بارد. و هر کسی با کسی درگیری و نزاع لفظی هم داشته باشد، خونی خواهد ریخت و کسی کشته خواهد شد. بنابراین می­گویند از کنار هر کسی که رد می شوید«بسم الله» گفته و رد شوید. اگر کسی به شما پیله کرد به مقابله با او برنیایید که آشوب بزرگی برپا می­ شود. (عسکری عالم، ۱۳۸۳: ۱۹۶).
* اگر کسی یک بار عطسه کند به هنگام مسافرت یا انجام کاری صبر«صور» آمده، باید صبر کند و بعد از گذشتن مدتی کوتاه به مسافرت برود یا کارش را انجام دهد. اگر دو بار یا بیشتر عطسه کند«جخد» آمده باید آن را به سرعت انجام دهد. افرادی که سرما خورده­اند از این قاعده بیرون هستند. (پاپی بالاگریوه، ۱۳۸۷: ۳۴۷).
*شکستن آینه­ی مجلس عقد نشانه­ی سیاه بخت شدن زوجین است. (همان: ۳۴۷).
* گوش بزرگ نشانه هوشیاری افراد، و گوش کوچک نشانه نادانی است. (همان: ۳۴۳).
* آدم سر طاس را آدمی با فکر، خوش شانس، با پشتکار و لجباز می­دانند. (همان: ۳۴۳).
* اگر دست راست کسی بخارد چیزی می­بخشد. اگر دست چپش بخارد چیزی به او می­بخشند. (همان: ۳۴۴).
*آدم چشم سیاه و چشم آبی را مهربان می­دانند و افراد چشم زرد را چشم شور و افراد چشم سبز را بد جنس می­دانند. (همان: ۳۴۴).
* بانگ مرغ نشانه­ی مرگ و حوادث ناگوار است. (اگر جغد بربام خانه­ای بنشیند حتماً کسی از اهل آن خانه می­میرد). (همان: ۳۴۴).
* دختر یا پسری که ابروهای به هم چسبیده داشته باشد، (ابرو پیوندی باشند) با فامیل خود ازدواج می­ کنند. وکسانی که ابروهایی با فاصله دارند با غریبه ازدواج می­ کنند. (همان: ۳۴۴).
* مرد کوسه را حیله گر می­دانند. (همان: ۳۴۴).
* موی سیاه نشانه خوش شانسی، موی زرد نشانه زیرکی و موی قرمز نشانه بدجنسی است. (همان: ۳۴۴).
* اگر کسی صدایی در گوش راستش طنین انداز شود، از خوبی او می­گویند. و اگر گوش چپش صدا کند، از او بد گویی می­ کنند. (همان: ۳۴۵).
* اگر قند در چای بیفتد، مهمان سر می­رسد. (همان: ۳۴۵).