در این مراکز به ارباب رجوعی خدمت می شود که خود محصول است. همچنین فناوری های انجام دادن کار در آنها متفاوت از سایر سازمان ها است. اهداف دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی، اعم از آموزشی، تحقیقاتی و خدماتی همراه با ابهام است و در نتیجه ارزیابی آنها نیز مشکل است. وجود تخصص های بالا و نیازهای مختلف پیچیدگی ماهیت و مدیریت آنها را دو چندان می کند. میان ارزشهای علمی و خواسته های بوروکراتیک تعارض وجود دارد. قدرت میان هیات علمی و مدیریت تقسیم شده است. تحولات محیطی نیز آسیب پذیری دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی را افزایش داده است. بنابر این الگوهای رهبری، مدیریت و تصمیم گیری برای اداره این مراکز باید چنین ویژگی های منحصر به فردی را مد نظر قرار دهند، بنابراین مدیران چنین مراکزی باید مجهز به توانایی ها و قابلیت های ویژه ای باشند تا بتوانند با ایجاد ارتباطی مناسب و ایجاد فضایی تحول آفرین موجب بهبود عملکرد شده و سازمان را به سمت اهداف متعالی به حرکت درآورد( آراسته،۱۳۸۲).

جدول شماره ی ۹-۲: نرم افزارهای ارزیابی عملکرد

نظام آموزش عالی جمهوری اسلامی ایران
سیاست گذاری و برنامه ریزی نظام آموزش عالی ایران در بالاترین سطح به عهده مجلس شورای اسلامی، هیئت دولت جمهوری اسلامی، شورای عالی انقلاب فرهنگی و سازمان مدیریت برنامه ریزی کشور می باشد. در سطح وزارتی، وزارت علوم، تحقیقات و فناوری و وزارت بهداشت و درمان و آموزش پزشکی وظیفه سیاست گذاری و برنامه ریزی در آموزش عالی را برعهده دارند و در سطح دانشگاه نیز برنامه ریزی و مدیریت بر عهده شورای دانشگاه، شوراهای تخصصی دانشگاه و شورای گروه آموزشی است.
آموزش عالی به دو بخش تفکیک می شود: آموزش عالی دولتی، بخشی از آموزش عالی است که هزینه های آن از محل بودجه دولتی یا عمومی دیگر تامین می شود و شامل دانشگاه ها و موسسات آموزش عالی وابسته به وزارت علوم، تحقیقات و فناوری و نیز وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی می شود. آموزش عالی غیر دولتی، بخشی از آموزش عالی است که هزینه های آن از محل منابع غیر از بودجه عمومی تامین می شود، شامل دانشگاه آزاد اسلامی و موسسات آموزش عالی غیر دولتی غیر انتفاعی است (محمد نژاد عالی زمین،۱۳۸۳).
جدول شماره ۱۰-۲: هفت عامل موجود در مدل موفقیت