۱۰) شاخه‌های پایینی درختان در توزیع یکنواخت آب آبپاشی شده در باغها مشکل‌‌ایجاد میکنند.
۱۱) آبپاش‌ها برای محصولات حساسی چون انگور و مرکبات به دلیل استفاده از آب بیکیفیت خطر آفرینند.‌‌ این محصولات به کمبود نسبی غلظت سدیم و کلرید و رطوبت کم حساس هستند.

سیستم بارانی در مقابل سیستم ثقلی:
مشاهده شده که سیستم‌های اتوماتیک بارانی سنترپیوت (دوار مرکزی) که امروز به طور وسیع در بسیاری از کشورها بکار میرود فواید بیشتری نسبت به سیستم ثقلی دارد.
۱) سیستم آبپاشی آب را در سرعتی بسیار کمتر از سیستم ثقلی به خاک میرساند از ‌‌این رو زهاب و فرسایش میتواند به حداقل کاهش یافته و کلاً محو شود.
۲) سیستم بارانی با طراحی خوب، نسبت به بیشتر سیستم‌های ثقلی آب را با یکنواختی بسیار بیشتری به همه‌ی زمین میرساند.
۳) سیستم‌های بارانی مکانیزه در مقایسه با سیستم‌های ثقلی به نیروی کارگر خیلی کمتری نیاز دارد.
سیستم آبیاری بارانی در مقابل آبیاری سطحی:
۱) روش بارانی برای خاک‌های بسیار کم عمق و گیاهانی با ریشه‌ی کم عمق مناسب است. در حالی که روش شیاری فارو برای بیشتر محصولات با ریشه‌ی عمقی در خاکهای عمیق مناسب است.
۲) در آبیاری بارانی بازدهی در خاک‌های بایر و خشک و هوای بادی بطور قابل توجهی کاهش مییابد در صورتیکه در سیستم آبیاری سطحی هوای بادی هیچ مشکلی‌‌ایجاد نمیکند.
۳) روش بارانی بیشتر در مناطق با وسعت زیاد و در آبیاری تکمیلی رواج پیدا میکند در حالیکه آبیاری سطحی بیشتر در زمین‌های کم وسعت نیازمند به آبیاری اولیه متداول است. از ‌‌این رو، انتخاب روش آبیاری، روش سطحی/ فارو (شیاری) و یا روش بارانی بسته به شرایط اقتصادی، اجتماعی و تکنیکی صورت میگیرد.
- ملاحظات اقتصادی شامل: هزینه‌ی ساخت، اجرا و تعمیر و نگهداری
- ملاحظات تکنیکی شامل: تخلیه‌ی آب، تجهیزات لازم برای انتقال و توزیع آب، تناوب آبیاری، نوع محصولات و بازار آنها، توپوگرافی، مشخصات خاک و شرایط اقلیمی.
برای استفاده از تجهیزات آبیاری بارانی تنها به اطلاعاتی در مورد عملکرد آن‌ها، مانند: چگونگی پمپ آب، چگونگی جریان آب در لوله‌ها و چگونگی توزیع با آبپاش‌ها و کاربرد صد در صد تجهیزات، نیاز است.
- شرایط اجتماعی شامل:
دسترسی کارگر، دستمزدها و ….
راندمان آبیاری بارانی:
راندمان عملکرد در آبیاری بارانی در مقایسه با آبیاری سطحی بالاتر است.
میتوان از نهرهای کوچک آب به طور مناسبی در آبیاری بارانی استفاده نمود که ‌‌این کار تقریباً با همه‌ی انواع محصولات زراعی به جز برنج مطابقت دارد.
برای دستیابی به حداکثر راندمان با منابع اندک آب، آب باید با حداقل اتلاف منتقل، توزیع و استفاده شود. از ‌‌این رو راندمان آبیاری روش بارانی به درجه‌ی یکنواختی کاربرد آب بستگی دارد. ویژگیهای توزیع اسپری آب آبپاش‌ها و فاصله آبپاش‌ها از هم، یکنواختی کاربرد آب را تنظیم میکند.
فاکتورهای مختلفی بر راندمان کاربرد آب سیستم‌های آبیاری بارانی تأثیر میگذارد:
۱) اختلاف دبی آبپاش از طریق یک طراحی جانبی مناسب میتواند به حداقل برسد.
۲) کاربرد زیاد آب آبپاش میتواند اتلاف آب نگه داشته شده روی شاخ و برگ گیاه را کاهش دهد.
۳) اتلاف آب از طریق تبخیر سطح خاک میتواند با کاربرد آب در عمق زیاد به حداقل کاهش یابد.
۴) اتلاف آب از طریق تبخیر مستقیم از اسپری آبپاش به دلیل دمای بالا و سرعت زیاد باد، میتواند به سهولت کنترل شود.
۵) میتوان به طور جزئی اختلاف توزیع رطوبت که به دلیل جریان باد ‌‌ایجاد شده را با قرار دادن آبپاش‌هایی در جهت عکس جریان باد جبران کرد.
ضریب راندمان آبیاری:
میزان ضریب محصول (ke) برای بیشتر محصولات در تمام دوره‌ی رشد بین ۸۵/۰ و ۹/۰ میباشد که البته در ‌‌این مقدار محصولاتی با ضریب بالاتر مانند موز، برنج، قهوه و کاکائو، و محصولاتی با ضریب کمتر مانند انگور، مرکبات، آناناس و سیسال مستثنی هستند.
ضریب راندمان آبیاری برای روش‌های مختلف به صورت زیر برآورد شده است:
در حدود ۸۵/۰ برای آبیاری بارانی
۷۵/۰ برای آبیاری شیاری (فارو)
۶۵/۰ برای آبیاری نواری
۵۰/۰ برای آبیاری غرقابی
پیشرفت آبیاری بارانی در هند و کشورهای خارجی:
از سال ۱۹۶۷ استفاده از تکنولوژی بارانی در کشورهای غربی به ویژه در اروپا و آمریکا بسیار متداول شده است. در اواخر سال ۱۹۶۷ در اروپا در حدود ۶/۲ میلیون هکتار و در آمریکا حدود ۳ میلیون هکتار با روش بارانی آبیاری میشدند. در بسیاری از کشورها نظیر آمریکا، استرالیا، اسرائیل، اروپا و … سیستم‌های آبیاری بارانی و قطره‌‌ای بسیار توسعه یافته و سالهاست که در‌‌این کشورها متداول است در حالیکه در هند تنها در حدود ۱۵ سال است که با‌‌ این روش های آبیاری آشنا شدهاند. آبیاری بارانی عمدتاً با معرفی لولههای متحرک سبک آلومینیومی و ثابت کردن اتصالات سریع در آبپاش‌های پیشرفته، رشد و توسعه یافته است.
گزارش شده است که در سال ۱۹۷۰ حدود ۶ میلیون هکتار زمین در سراسر جهان تحت آبیاری بارانی قرار گرفت و در حدود ٪۴۰ مساحت آبیاری شده یعنی حدود ۹ میلیون هکتار در آمریکا و ٪۹۵ سطح کلی تحت کشت در اسرائیل (۱۵/۰ میلیون هکتار) در سال ۱۹۸۵ تحت پوشش آبیاری بارانی واقع شد. یعنی تقریباً همه‌ی کشاورزان با سرمایه‌ی شخصی خود چنین عملی انجام دادند. در استرالیا در مقیاسی وسیع در حدود ۰۰۰/۵۰ هکتار برای آبیاری باغها و مزارع علوفه از ‌‌این روش استفاده میشود. مساحت آبیاری شده با آبپاش‌ها در سال ۱۹۸۵ حدود ۹ میلیون هکتار بود و در سال ۱۹۹۴‌‌این مقدار به ۱۰ میلیون هکتار افزایش یافت. هر چند در هندوستان به دلایلی مانند مسائل اجتماعی، اقتصادی و دیگر فاکتورها، آبیاری بارانی به استثنای تپه‌ها و به ویژه محصولات زراعی مانند چای و قهوه، چندان متداول نیست.‌‌این سیستم آبیاری در هندوستان به دلیل عدم تمکن مالی کشاورزان و پرهزینه بودن نصب و نگهداری تجهیزات بارانی با استقبال چندانی روبرو نشده است. از طرفی بیشتر کشاورزان از روش استفاده‌از ‌‌این تکنولوژی پیشرفته بیاطلاعند.
در سالهای اخیر، به کارگیری آبپاش‌ها در مناطق کم آب که محصولات آن به آب کمتری نیاز دارند مانند خردل و نخود و محصولات پربهایی مانند چای، قهوه و هل، متداولتر شده است.
پیشگامی دولت:
با در نظر گرفتن وضعیت کشاورزان و مشکلات موجود در نصب آبپاش‌ها، هم دولت مرکزی و هم دولتهای محلی برای تشویق کشاورزان در محافظت از آب پیشقدم شدهاند و حمایتهای قابل توجهی با بهره گرفتن از تمهیدات گوناگون نظیر دادن کمک هزینه به کشاورزان صورت دادهاند که ‌‌این اقدام در حدود ۳۳ تا ۵۰ درصد بکارگیری ابزارهای آبیاری بارانی را در ذخیره‌ی آب افزایش داده است.
به عنوان مثال، دولت کارناتاکا تا ٪۵۰ به کشاورزان کوچک کمک هزینه‌ی مالی پرداخت میکند هر چند ۲۵٪‌‌این کمک هزینه توسط دولت محلی و بقیه‌ی آن از طریق برنامه‌های وام توسط NABARD پرداخت میشود.
دولتهای محلی دیگری نظیر گوجرات، راجستان، ماهاراشترا و مادیا پرادش هم از برنامه‌های کمک هزینه به اضافه‌ی وام برای ترویج سیستم آبیاری بارانی استفاده میکنند.
توسعه‌ی سیستم بارانی در هندوستان:
در هندوستان، آبیاری بارانی تا سال ۱۹۸۰ به دلیل‌‌اینکه کشاورزان معمولی هند قادر به سرمایهگذاری برای نصب ‌‌این سیستم نبودند، چندان مرسوم نبود. در سال ۱۹۸۰ برخی از کشاورزان هندی برای آبیاری محصولات چای، قهوه و هل که در تپه‌های شیبدار کشت میشدند از‌‌ این روش آبیاری به عنوان آبیاری تکمیلی در فصل‌های خشک یا دوران پس از باران‌های موسمی استفاده کردند چرا که در ‌‌این مناطق اجرای آبیاری سطحی بسیار مشکل است.‌‌این کشاورزان متوجه شدند که‌‌ این روش کاملاً در مناطق تپه‌‌ای شیبدار و مناطق کوهستانی برای محصولات زراعی، در طول دوران خشکسالی و زمانی که باران‌های موسمی نامنظم است، مطابقت دارد.
کارخانجات هند برای کاهش هزینه‌ی بکارگیری تکنولوژی و طراحی خارجی پیشقدم شدهاند و با توجه به شرایط هند، برای کاهش هزینه‌ها و صرفهجویی اقتصادی به طراحی و ساخت تجهیزات آبپاشی پرداختهاند. در هندوستان مواد لوله کشی آلومینیومی با هزینه کمتری بکار میرود.
موفقیت‌های حاصل تاکنون:
گزارش شده که در دهه ۱۹۸۰ تنها در حدود ۵۸/۰ میلیون هکتار از ۸۲ میلیون هکتار زمین زیر کشت در هندوستان تحت آبیاری بارانی قرار داشته است. براساس گزارش سیواناپان^[۸۵] (۱۹۹۴) بیشترین سطح زیر کشت تحت ‌‌این روش آبیاری متعلق به مادیا پرا دش در حدود ۴۲/۱ صد هزار هکتار و پس از آن به ترتیب بنگال غربی با ۲۱/۱ صد هزار هکتار، آسام با ۹۱/۰ صد هزار هکتار، و‌هاریانا با ۸۴/۰ صد هزار هکتار میباشد.
جدول سطح زیر کشت آبیاری بارانی در‌‌ایالات مختلف به صورت زیر است:
جدول ۳-۲- سطح زیر کشت تحت آبیاری بارانی در بخش‌های مختلف هندوستان منبع: سیواناپان (۱۹۹۴)