گوسفند

-

بروسلانئوتومه

-

جوندگان

-

بروسلاماریس

-

دولفین

متوسط

طبقه بندی دیگری بر اساس خصوصیات مولکولی ژنهای پروتئین های غشائ خارجی بروسلا صورت گرفته است . در این طبقه بندی سوش های جدا شده گونه بروسلا ماریس از دلفین ، بالن و سمور از یک طرف ، و از طرف دیگر سوش های جدا شده از خوک آبی ، بر اساس پلی مورفیسم در لوکوس omp₂ به دو گروه سیتاسینز۱ و پینیپدز۲ تقسیم بندی نمود . همچنین بر اساس الگوی اثر انگشت ژن IS711 این دو گروه از هم قابل تمایز هستند . در طبقه بندی جدید تعداد گونه های بروسلا ۸ تا می باشد که گونه ماریس به دو گونه بروسلا پی نی یدایی۳ و بروسلاستاسئی۴ تقسیم شده است (یانگ و همکاران،۱۹۹۵) .
۱-۲- بیماریزای و فاکتورهای بیماریزایی:
بروسلوز یکی از پنج بیماری عفونی مشترک بین انسان و دام است که در اثر آلودگی با باکتری های جنس بروسلا به وجود می آید . بروسلاها ، باکتری های کوچک ، غیر متحرک ، گرم منفی کوکوباسیل و درون سلولی اختیاری که در طیف وسیعی از حیوانات ایجاد بیماری می کنند . بروسلا آبورتوس و بروسلا ملی تنسیس عمده ترین گونه های عامل بروسلوز انسانی هستند(یانگ و همکاران،۱۹۹۵؛کوربل،۱۹۹۷).
گونه‌های بروسلا در محیط کشت جامد، معمولاً به صورت کلنی‌های صاف، شفاف، آبی متمایل به سفید تا کهربائی، رشد می‌کنند. البته رشد بروسلا کنیس و بروسلا اوویس، به صورت کلنی‌های خشن و گاهی موکوئیدی می‌باشد. بروسلاملیتنسیس عامل بروسلوز گوسفند و بز، خطرناکترین عامل بیماری تب مالت در انسان است زیرا قدرت بیماری زایی آن نسبت به سایر انواع بروسلا بیشتر است. عامل بیماری تب مالت درحرارت ۶۰ درجه سانتی گراد برای ۱۰ دقیقه، در معرض آفتاب چند ساعته ، در پنیر تازه تا ۳ هفته، در گرد و غبار به مدت ۶ هفته و در مدفوع حیوانات حدود ۱۰۰ روز مقاومت می کند. در این بیماری علاوه بر پیدایش باکتری بروسلا در شیرمقدار تولید شیر دام را نیز تا حدود ۳۰ درصد کاهش می دهد. معمولا گوسفند به سه گونه میکروب بروسلا ملیتنسیس، آبورتوس و اویس آلوده می شود، ولی بروسلا ملیتنسیس در گوسفند و بز بیماری زا می باشد. عامل بیماری در گاو باکتری بروسلا آبورتوس است. بروسلا اویس در دام های نر بیماری زا بوده و سبب تورم مزمن بند بیضه می گردد. لذا دام نر عامل اصلی عفونت بروسلا اویس است (یانگ و همکاران،۱۹۹۵؛کوربل،۱۹۹۷).

^[۳]در این باکتری ها انواعی از آنتی ژن های پروتئینی و پلی ساکاریدی در غشای خارجی، غشای داخلی، سیتوپلاسم و فضای پری پلاسمیک مشخص شده است. این آنتی ژن ها بطور عمده با روش های الکتروفورز مانند SDS-PAGE , الکتروفورز دوبعدی، ایمونوبلات و الایزا شناسائی شده اند. دوبری و همکاران(۱۹۸۳)؛گلدبوم وهمکاران(۱۹۹۳) تعدادی از این آنتی ژن ها در تشخیص بیماری در انسان و حیوا نات بکار می روند. بعضی دیگر نیز به عنوان کاندید تشخیص طبی در روش های حساس تر همچون الایزا یا طراحی واکسن مطرح شده اند. دوبری و همکاران(۱۹۸۳)؛آنات و همکاران(۱۹۹۹) بروسلاها نسبت به نور ، حرارت ، مواد ضدعفونی کننده و اسیدها حساس هستند ، اما در خاک ، مدفوع ، رطوبت و سایه مقاومت دارند و قادرند در خارج سلول تا مدت هاز نده بمانند ( برای مثال ۸۰۰ روز در کود سرد و یخ زده ) . این باکتریها در محیطهای غنی شده قابل رشدند . رشد تعدادی از گونه های آنها با وجود پنتونات کلسیم ، اریتریتول و ۱۰-۵ درصد Co₂ ( سویه گونه های بروسلا آبورتوس و بروسلااویس برای جداسازی اولیه نیازمند ۱۰-۵ درصد Co₂ هستند) تسریع می شود . بروسلاها انگل اختیاری درون سلولی هستند ، این باکتریها پس از ورود به لکوسیت ها در داخل این سلولها تکثیر می یابند و پس از آزاد شدن ، از طریق مجاری لنفی و خون در سیستم رتیکولواندوتلیال نظیر کبد و طحال ، قلب ، ریه ، بیضه و استخوان جایگزین می شوند . تمایل زیاد این باکتریها به جایگزینی در رحم حیوانات به دلیل وجود قند اریتریتول در این اندام است. اکاجیما و همکاران(۱۹۹۴)؛ژانگ و همکاران(۲۰۱۱)؛کوکک و همکاران(۲۰۰۴) . مقایسه بیماریزائى گونه هاى مهم بروسلا در جدول ۱-۲ نشان داده شده است.
جدول ۱-۲

گونه

بیماریزائی

آبورتوس

عوارض چرکی و ناتوان کننده ناشی از آن غیر معمول است

سوئیس

به نحو شایعی باعث ایجاد ضایعات چرکی و انهدامی میشود و گرانولوم های کازئیفیه غیرقابل افتراق از گرانولوم های سلی هم تولید میکند

ملیتنسیس

بصورت خیلی حادی بروز نموده در مقایسه با بروسلا سوئیس، عوارض ناتوان کننده بیشتری به بار می آورد

کنیس

شباهت زیادی به بروسلا آبورتوس، دارد. البته تشابهی بین آنتی ژنهای آنها موجود نبوده، واکنش متقاطعی با هم نشان نمیدهند

عفونت با بروسلادر میزبان‌های طبیعی وانسان دارای خصوصیت و طبیعت مزمن می‌باشد (شکل ۱-۱). در حقیقت بسیاری از میزبان‌های آلوده شده توسط این باکتری، در طول حیات خود حامل عامل عفونی فوق می‌باشند. باکتری بروسلا در انسان و در میزبان‌های طبیعی و نیز در آزمایشگاه غالباً در ماکروفاژ می‌ماند.این باکتری درون سلول های فاگوسیت اختصاصی و غیر اختصاصی مخفی می‌ماند و در درون اجزایی که شباهت به شبکه آندوپلاسمی دارد تکثیر می‌یابد. ( کوربل،۱۹۹۷)

شکل( ۱-۱) انواع سلول هایی که توسط باکتری abortus B. در میزبان طبیعی (گاو) و در میزبان تصادفی (انسان) درگیر می شوند.