ترنر و ریسینگر (۱۹۹۹) روابط بین اهمیت خصوصیات مقصد و انتظارات گردشگران ژاپنی در حین ورود را مشخص کردند. آنها معتقدند که مطالعه رضایت از خصوصیات مقصد باید براساس مقایسه انتظارات گردشگران در حین ورود در مقابل رضایت گردشگران در حال خروج انجام پذیرد (Turner & Reisinger, 1999).
اکثر محققان از جمله پاراسورامان و همکاران (۱۹۸۵) با این نظر موافق هستند که، رضایتمندی از تفاوت بین انتظارات و ادراکات حاصل می­ شود (A. Parasuraman, Zeithaml, V. A., & Berry, L. L., 1985). براساس نظر هوگ (۱۹۹۱)، تناسب بهینه بین انتظارات افراد و محیط زمانی روی می­دهد که خصوصیات محیط با نگرش­ها و ارزش­های اعتقادی افراد متجانس باشد (Hughes, 1991).
دل بوسکو و همکاران (۲۰۰۸)، در پژوهشی با عنوان چارچوبی برای انتظارات گردشگران، دریافتند که تجربه گذشته، تصویر ذهنی، ارتباطات خارجی و تبلیغات دهان به دهان عامل شکل گیری انتظارات از یک مقصد است و تصویر مهمترین عامل شکل گیری انتظارات از یک مقصد است (I. R. g. del Bosque, Martı´n, Collado, & de los Salmones, 2008).

آکسو و همکاران (۲۰۱۰) نیز به مقایسه انتظارات و رضایتمندی گردشگران در منظقه آنتالیا ترکیه پرداختند. به این نتیجه رسیدندکه ویژگی های آنتالیا، انتظارات گردشگران را برآورده کرده است. همچنین این منطقه برای گذران تعطیلات خانوادگی و تفریحی بسیار مناسب است و نتایج آن برای توسعه مناطق گردشگری ترکیه بسیار مهم تلقی گردید (Aksu, Tarcan İçigen, & Ehtiyar, 2010).
لانگ و لیو (۲۰۱۲)، در مطالعه انتظارات و اولویت­های گردشگران چینی در نیوزیلند به عنوان یک مقصد گردشگری، تاکید کردند که فهمیدن و درک انتظارات و اولویت­های گردشگران در برنامه ریزی و بازاریابی استراتژیک بسیار حائز اهمیت است و اولین مرحله در ارائه خدمات با کیفیت و فراهم کردن بهترین تجربه سفر برای گردشگران چینی است (Long & Liu, 2012).
۲-۷- چارچوب کلان نظری تحقیق
محقق پس از مطالعه منابع فارسی و لاتین در ارتباط با تحقیق پیش­رو و بررسی ادبیات و مدل­های مفهومی ذکر شده، ابعاد متناسب با زمینه تحقیق را استخراج کرده و در چارچوب نظری تحقیق استفاده کرده است. در این تحقیق، محقق ابعاد اصلی از انتظارات گردشگران، را که برگرفته از مدل­های لانگ و لیو (۲۰۱۲)، ترن ثی ای کم (۲۰۱۱)، ترنر و ریسینگر (۱۹۹۹) می باشد را ارائه کرده است (جدول ۳-۲).
جدول ۲-۳- ابعاد اصلی از انتظارات گردشگران، برگرفته از ترنر و ریسینگر (۱۹۹۹)، ترن ثی ای کم (۲۰۱۱)، لانگ و لیو (۲۰۱۲).