مه فشاند نور و سگ عوعو کند هر کسی بر فطرت خود می‌تند
(مولوی، به نقل از تعلیقات دیوان مجیر)
معنی بیت: دل مجیر مانند پرتو مهتاب روشن و صاف است و اگر دشمنان بدیدن جهت در پی او بدگویی کنند رواست چنانکه سگان نیز هنگام نورافشانی ماهتاب سر به عوعو و زوزه کردن بلند می‌کنند. اما زوزه سگان چیزی از بزرگواری و نور مهتاب نمی‌کاهد.
۳۶)سزای حضرت تو با تو چون خطاب کند؟ که بی هدایت تو سربسر خطاست خطاب
مصرع اول استفهام انکاری است.
بین خطا و خطاب جناس زاید (مذیل) وجود دارد.
معنی بیت: مجیر با همه فضل و دانش و طبع روان خود، چگونه می‌تواند آنچنان که سزاوار وقت مدح و ثنای تو گوید، چرا که بی هدایت تو خطاب و شعر و ثنای او سراسر خطا و گمراهی است.
۳۷)دلش سپید کن ار چند زیر چرخ کبود دل سپید چو گوگرد سرخ شد نایاب
دل سپید: دل سفید: کنایه از پاک و بی آلایش
گوگرد سرخ: کبریت احمر: «گوگرد سرخ» که در ساختن کیمیا مورد استفاده قرار می‌گرفته است.
بین سرخ و سپید تناسب و نیز تضاد وجود دارد.
معنی بیت: دل او را به نور معرفت و فضل و عنایت خود منور و صاف و سپید گردان، اگرچه در این روزگار، دل سپید و روشن مانند گوگرد سرخ نایاب و دست نیافتنی است.
۳۸)توقعش همه اینست کز عنایت تو رسد به بشری طَوبی لهم و حسن مآب
بشری: بشارت
طوبی: طوبی لهم و حسن مآب: بخشی است از آیه ۲۹ سوره الرعد، ۱۳.
ترجمه: آن کسان که ایمان آوردند و کارهای نیکو کردند، خوشا به (حال) آنها و سرانجام نیکو.
در بیت صنعت درج وجود دارد.
معنی بیت: توقع و انتظار مجیر از حضرت بلند مرتبت تو این است که از عنایت و بزرگواری تو به حسن عاقبت و خیر و خوبی و بشارت تو دست یابد.
منابع قصیده ۷
۱-ناصر خسرو قبادیانی، دیوان، از روی نسخه تصحیح شده مرحوم تقی زاده، نشر چکامه، چاپ کبری، چاپ اول، ۱۳۶۱، ص ۶۱۶.
وزن قصیده:
مفعول فاعلات مفاعیل فاعلان
بحر:
مضارع مثمن احزب مکفوف مقصور
مجیرالدین این قصیده را در زهد و موعظه و با وزن و ردیف یکی از قصاید استاد خود، خاقانی، سروده و در این قصیده به دنبال آرزوهای دنیوی بودن و پایبندی به دنیای فانی را نهی کرده و دنیای پس از مرگ و اندوختن توشه برای آخرت را متذکر شده است.

در این قصیده‌ی مجیر بسیاری از ترکیبات و مضمونهای به کار گرفته شده خاقانی در قصایدش به چشم می خورد.
۱)رخش امل متاز که ایام توسن است کار عدم بساز که رحلت معین است
رخش امل: اضافه تشبیهی، آرزو به اسبی تشبیه شده که آدمی سوار بر آن است، و آدمی را در عالم خیال به جاهایی می‌برد که آرزوی آنها را دارد.
رخش امل تازانیدن: مرکب آرزو را به جولان آوردن، کنایه از امید داشتن (فرهنگنامه شعری).
ایّام: در اینجا منظور روزگار و زمانه است.
توسن: سرکش
عدم: اینجا منظور جهان آخرت است.
بین رخش و توسن، ایهام تناسب وجود دارد و نیز بین رخش و توسن و متاز تناسب وجود دارد. بیت فوق مطابق فرموده مولای متّقیان حضرت علی(ع) است که فرمود:
«قصّروا الامل و بادروا العمل فخافوا بغته الاجل»
ترجمه: آرزویتان را کوتاه کنید و به عمل بشتابید و از ناگهانی اجل بترسید.
و معین بودن رحلت اشاره به آیه زیر دارد:
«و لکلّ امّه اجل فاذا جاء اجلهم لایستأخرون ساعه ولا یستقدمون»
ترجمه: و برای هر امتّی اجلی است پس چون اجل آنان فرا رسد نه ساعتی تأخیر کنند و نه پیش بیفتند. (تعلیقات دیوان مجیر، صص ۵۰۸-۵۰۷ )
معنی بیت: مرکب آرزو و امید را در این دنیای فانی به جولان در نیاور (زیاد امیدوار نباش)، چرا که روزگار مانند اسبی سرکش است و تو را بر زمین خواهد زد. برای دنیای آخرت توشه برگیر، چرا که برای هر کسی اجلی و زمان مرگی معین است و با فرارسیدن آن، به اجبار باید این دنیا را ترک گوید.
۲)بر خاک عاشقی پی او بر مگیر هان زیرا رقیب بر ره و معشوق دشمن است
مصرع دوم تمثیل است.
خاک: مقصود کره‌ی خاکی و توسعاً این جهان فانی مقصود است.
رقیب: به معنی پاسبان و نگهبان و دو کس که بر یک معشوق عاشق باشند. هر یکی مرد دیگری را رقیب باشد، چرا که یکی از دیگری نگهبانی و حفاظت معشوق می‌کند (غیاث). در اینجا ظاهراً مقصود از رقیب، مرگ است.
بین عاشق، رقیب و معشوق تناسب وجود دارد.
معنی بیت: ای انسان! تو بر این دنیا عاشق شده ای، این دنیا را رها کن؛ و در این عشق و عاشقی جهان، تو مانند عاشقی هستی که معشوقه اش دشمنش است و رقیبی سرسخت نیز در سر راهش دارد.
۳)امروز جای پای درین خاکدان که یافت؟ آنکو به دستگاه قناعت ممکن است
دستگاه قناعت: اضافه تشبیهی
ممکن (اسم مفعول): برقرار شده، پابرجا کرده شده (معین).
در بیت صفت سؤال و جواب وجود دارد.
معنی بیت: اگر تو بگویی که در این دنیا چه کسی برای خود تکیه گاه و جای پایی استوار تدارک دیده، من به تو می‌گویم که آنکسی که پابرجا کرده شده، قناعت و خرسندی است.
۴)دهر بلق است و عرصه خاکی مصافگاه منشین برو گرت نه سر زخم خوردن است.
ابلق:  قصیده‌ی۱، بیت ۲۳ .