شکل۲-۳:

۲ـ۲ـ۱۷: طراحی درها، محل و موقعیت درها :
از حداقل تعداد درها در فضای ورزشی استفاده کنید و در جاهای ضروری کار گذاشتن درها رعایت نکات زیر ضروری است:
- عرض کلیه درهای داخلی باید متناسب با نوع و اندازه فضای ورزشی باشد.
- در صورت امکان بهتر است درهای دوتایی به دو طرف باز و بسته شوند، تا رد شدن از آن­ها آسان­تر شود.
- یکی از درهای دوتایی باید هنگام باز شدن حداقل عرض مورد نیاز را تأمین کند.
- درها را طوری نصب کنید که حداقل فاصله ۳۰ سانتی متر تا لبه دیوار حامل داشته باشد و برای سالن­های ورزش­های ویژه و خاص بهتر است این فاصله تا ۵۰ سانتی متر افزایش یابد.

- کلیه درها باید طوری طراحی و نصب شوند که حداقل ۹۰ درجه باز شوند.
- درها باید به سمت اطاق­ها باز شوند نه به طرف کریدورها و در موارد ضروری لازم است عقب­تر نصب شود تا هنگام باز شدن در کریدور مانعی ایجاد نکنند و یا این­که به وسیله نرده برای آن­ها حایل ایجاد شود.
- در صورت امکان درها را طوری انتخاب کنید که دارای پنجره باشند، این کار باعث می­ شود که هنگام عبور کردن طرف دیگر دیده شده و از برخورد اجتناب شود.
- درهایی که نور را کاملاً منعکس می­ کنند، برای افراد با مشکلات بینایی مناسب نیستند.
- روی درهای شیشه ­ای بهتر است نوارهای رنگی به ارتفاع ۱۰۵ و ۱۶۵ سانتی­متر از سطح زمین چسبانیده شود تا از اشیا و فضای اطراف تشخیص داده شوند(فخرپور و یاوری،۱۳۸۵).
شکل۲-۴:

۲ـ۲ـ۱۸: مناسب­سازی رختکن­
رختکن­های مجموعه­های ورزشی باید به گونه ­ای ساخته و تجهیز شوند که تمامی معلولان و به خصوص معلولان ویلچرران و معلولان بینایی بتوانند به راحتی از آن­ها استفاده کنند. به این منظور اتخاذ تدابیری در مورد دستگیره­ها، کمدها، رخت آویزها و نیمکت­ها لازم است. همچنین ضروری است در رختکن یک تخت برای آن گروه از معلولان که قادر نیستند در حال ایستاده یا نشسته لباس­های خود را تعویض کنند، وجود داشته باشد.
در مورد رختکن­ها باید توجه ویژه­ای به جزئیات و شکل و طرح آن­ها معطوف گردد (جلالی فراهانی،۱۳۹۰).
موارد مهم دیگر در مورد رختکن­ها شامل موارد زیر است:
ـ صندلی­های محکم ۵/۰ × ۵/۰ متر در محل دوش­ها با دستگیره­های حایل عمودی و افقی برای ایجاد حمایت بیشتر استفاده­کنندگان ایجاد شود. دستگیره­های افقی در مکان­های خشک کردن بدن به منظور ایجاد حمایت بیشتر و همچنین استفاده به عنوان جای حوله تعبیه گردد.
ـ سطوح لغزنده نباشد.
ـ دوش­ها و رختکن­ها هم سطح باشند.
ـ برای هر فرد در رختکن یک فضای یک متر مربع در نظر گرفته شود.
ـ فاصله درها از دیوار مجاور حداقل ۳۰ سانتی متر (ترجیحاً ۴۵ سانتی متر) باشد.
ـ آویز حوله­ها در ارتفاع ۱۴۰ یا ۱۰۵ سانتی متر در دوش­ها نصب شوند.
ـ آویز کت برای استفاده عموم در ارتفاع ۱۴۰ یا ۱۵۰ سانتی متر سطح زمین نصب شود.
ـ در دیوار رختکن تابلو مربوط به آن را نصب نمایند.
شکل ۲-۵:

داشتن طراحی مناسب و مطلوب برای حداکثر دسترسی ضروری است. طراحی نامناسب باعث وابستگی افراد معلول به سایرین می شود و در بدترین حالت مانع استفاده از تاسیسات و تجهیزات ورزشی می­گردد، به همین منظور لازم است :
ـ فضای کافی برای حرکت و جابجایی ویلچرها در نظر گرفته شود.
ـ امکان تعویض لباس برای افراد ویلچری بدون وجود مانع فراهم شود.
ـ مسیر مستقیمی از رختکن به دوش­ها ایجاد گردد.
ـ محل سرویس­های بهداشتی نزدیک به رختکن باشد.
ـ برخی از معلولین اتاقک مجزایی برای تعویض لباس می­خواهند در صورت امکان چنین شرایطی فراهم شود(فخرپور و یاوری،۱۳۸۵).
۲ـ۲ـ۱۹: مناسب­سازی کمدها
ـ ارتفاع کمدها بین ۴۰ و ۸۰ سانتی­متر و حداقل عرض آن ۳۰ سانتی متر باشد.
ـ ده درصد از کمدها به ارتفاع ۱۲۰ سانتی متر باشد، تا افراد با مشکلات حرکتی بتوانند از آن­ها استفاده کنند.
ـ کمدها باید دارای شماره­های قابل لمس باشند.
ـ اگر تعداد کمدها زیاد باشد، برخی از آن­ها که مناسب­سازی شده ­اند؛ باید به وسیله رنگ از دیگر کمدها متمایز گردند(فخرپور و یاوری،۱۳۸۵).
۲ـ۲ـ۲۰: مناسب­سازی دوش­ها
ـ محوطه دوش­ها باید طوری باشد که همگان بتوانند از آن استفاده کنند، بعضی از دوش­ها که برای افراد معلول ساخته شده؛ توصیه می­ شود توسط افراد سالم استفاده نشود.
ـ در دوش­ها باید محل لباس در آوردن ایجاد شود.
ـ درون دوش­ها باید برای افراد معلول صندلی دوش فراهم شود، البته باید متحرک باشد، تا در موارد غیر ضروری به جای دیگری منتقل شود.
ـ شیرهای آب دوش­ها باید در ارتفاعی نصب شوند که برای همه افراد قابل استفاده باشند و به وسیله ترموستات دمای آن­ها حداکثر تا ۴۱ درجه سانتی ­گراد کنترل شود.