مجتمع های مسکونی متراکم

جنبه های از پایداری اجتماعی که مرتبط به ساخت محیط زیست در کشورهای در حال توسعه است می تواند، در مقیاسی از نگرانی کسانی که استفاده کننده اند، متفاوت باشد. برای مثال، نگرانی های عمده در کشورهای در حال توسعه، کاهش فقر، عدالت اجتماعی و اقتصادی، در دسترس بودن و توانایی تهیه مسکن، اندازه خانه و زیرساخت های اساسی در این امر است. با این حال اقدامات کلی از عدالت اجتماعی، انسجام اجتماعی، سرمایه اجتماعی و سلامت و رفاه ساکنان نیز می تواند مناسب باشد. بررسی گسترده از ادبیات موضوع، طیف گسترده ای از ادعاهای مربوط به اثرات تراکم بالا بر روی جنبه های مختلف پایداری اجتماعی را شناسایی کرده که در تضاد و تناقض با هم هستند.

دسترسی به تسهیلات و امکانات رفاهی؛
فراهم آوردن فضای زندگی؛
سلامت ساکنان؛
تعاملات اجتماعی و روحیه جمعی؛
حسی از امنیت؛
رضایت از محله و حس تعلق به مکان و همسایگی ها

اسماعیل ضرغامی و دیگران (۱۳۹۰)

مجتمع های مسکونی

بنابراین خانه مناسب و شایسته برای انسجام اجتماعی و رفاه شخصی و استقلال فردی نیازی اساسی است. اگر خانه سازی روندی پایدار نباشد هیچ جامعه ای نخواهد توانست به توسعه پایدار دست یابد.
پایداری اجتماعی در مجتمع های مسکونی وضعیتی است که در آن، ساکنان از زندگی در خانه و مجتمع خود رضایت دارند و از همسایگی با سایر ساکنان لذت می برند. مجموعه شرایط زندگی به نحوی است که با گذشت زمان تعاملات اجتماعی بیشتر می شود و بیشتر افراد نسبت به محل زندگی خویش تعلق خاطر و دلبستگی می یابند.
بنابراین به صورت ناخودآگاه حافظ سلامت و پایداری آن اند و در نگهداری و بهبود وضعیت موجود مشارکت و هماهنگی دارند. در نتیجه عمر مفید و ارزش مادی واحدهای مسکونی این نوع مجتمع ها در شرایط برابر بیشتر از سایر مجتمع هاست. پایداری اجتماعی بهره وری مجتمع های مسکونی را به حداکثر می رساند.

آسایش درون خانه (اندازه و مساحت واحد ها، کیفیت طراحی و عرصه بندی ها، جنس مصالح و جزییات اجرایی، انعطاف پذیری و قابلیت تغییر،
بازی پذیری فضاهای باز و چند منظوره برای کودک،
هویت اجتماعی (تعاملات و تجانس اجتماعی، زیبایی فضای ورودی، هویت کالبدی، نظم اجتماعی (نظافت و بهداشت محوطه و فضا، تاسیسات، تامین پارکینگ)؛

Chan and Lee, (2009)

مجتمع های مسکونی انبوه

پایداری اجتماعی بهبود و نگهداری از زمان حال تا آینده در رفاه و کاهش نابرابری های اجتماعی است که سبب بهبود کیفیت زندگی می شود. بنابراین برای رسیدن به سطحی از کیفیت در زندگی، نیاز به برقراری تعامل در سطح جامعه است. شدت تعامل به شدت مرتبط با عناصر طراحی و الگوهای طرح است. محله های پیاده محور فرصت هایی را برای مردم در جهت برقراری تعاملات در جامعه فراهم می آورد. طراحی کلیدی است برای ایجاد توسعه پایدار از طریق بهبود یا توانا ساختن اجزایی چون عدالت اجتماعی، سرزندگی اقتصادی و مسئولیت های زیست محیطی را فراهم می کند. به منظور حصول اطمینان از اینکه پایداری اجتماعی می تواند از طریق طراحی و تراکم به دست می آورد. بنابراین، برای ایجاد توسعه پایدار اجتماعی در مجتمع های مسکونی، این عناصر طراحی نیاز به گنجانیده شدن در طراحی محله دارند.

حداکثر مشارکت جمعی، دوستدار عابرین پیاده، پرداختن به ویژگی ها و شخصیت های محلی، توانایی برای نیازهای گروه های مختلف، ترکیب مناسب و متعادل در استفاده از زمین، دسترسی به امکانات، ارائه زیر ساخت های اجتماعی و امکانات تفریحی برای تمامی سنین

Richard Wener, Carmalt, (2006)
Kyrke-Smith (2012)

بلند مرتبه

مسایل بالقوه در رابطه با فضای سبز مشترک، برای جبران و کاهش سر و صدا، ازدحام بیش از حد و عدم وجود باغ های خصوصی، همچنین بهبود رفاه، افزایش انسجام اجتماعی و کاهش جرم و جنایت منجر می شود. فضای سبز به اشتراک گذاشته را می توان به عنوان فضایی دوستانه و برای یک منطقه برای بازی کودکان در نظر گرفته می شود.

کمک به ارتباط از دست رفته با طبیعت، تامین امنیت، طراحی براساس نیازهای رفتاری اساسی، افزایش رضایت از خانه، تعاملات اجتماعی

TNO Bouw
(۲۰۰۴)

بلند مرتبه مسکونی

بارها و بالاتر از بهبود وضعیت مسکن، ساختار مناطق بلند مرتبه فرصت های بسیاری را ارائه می دهد. مقدار زیادی از فضاهای ایجاد شده، گزینه هایی را برای ساخت مسکن های اضافی و فرعی فراهم می آورد. این افزایش تراکم سبب می شود تا برای ایجاد یک محیط زندگی متفاوت به وسیله طیف وسیعی از انواع مختلف خانه شکل بگیرد. حدود بیش از اندازه ای از فضاهای جمعی برای ساخت و ساز جدید یا اضافه شدن به ساختمان های موجود استفاده می شود. این سبب احیای زندگی و مشارکت در سطح خیابان و کنترل اجتماعی و ادراک افزایش ایمنی می شود. ترافیک معابر محلی و به آرامی از طریق مناطقی که در حمایت از ایمنی کودکان در حال بازی در بیرون از خانه و سالمندان است. مشارکت ساکنان در فرآیندهای بهسازی در مراحل اولیه، حمایت اجتماعی گسترده ای را برای تقویت ساختارهای اجتماعی به وجود می آورد.
سیام ایده هایی چون مقیاس بزرگ، عدالت (برابری) و جدایی عرصه ها و عملکرد ها را جایگزین مفاهیم بازسازی شهری، تمایزات، کوچکی مقیاس و صمیمیت شهری عنوان می کند.

بهبود وضعیت مسکن، طیف وسیعی از انواع مختلف خانه، فضاهای جمعی و مناطق عمومی، احیای زندگی و مشارکت در سطح خیابان و کنترل اجتماعی و ادراک افزایش ایمنی، دور نگه داشته شدن از ترافیک، الویت هایی برای پیاده روی، دوچرخه سواری و حمل و نقل عمومی، ایمنی کودکان و توجه به سالمندان، مشارکت ساکنان در فعالیت های گروهی، تقویت ساختارهای اجتماعی، توجه به مقیاس، عدالت و جدایی عرصه ها،

Tony Pidgley,
Rob Perrins, (2011)

مسکن اجتماعی

مفهوم پایداری اجتماعی به عنوان راهی برای گرد هم آوردن و اندازه گیری طیف گسترده ای از عوامل موثر بر کیفیت زندگی محلی و تقویت اجتماع تعبیر که به شرح زیر تعریف می گردد: پایداری اجتماعی به کیفیت زندگی مردم، در زمان حال و آینده می پردازد. که توصیفی از حمایت های همسایگی در رفاه زندگی فردی و اجتماعی است. این چارچوب شامل سه بعد امکانات و زیرساخت های اجتماعی، صدا و نفوذ، زندگی اجتماعی و فرهنگی، فضای کافی برای رشد می باشد.

زیرساخت ها و امکانات، تعاملات اجتماعی، مکان های امن، هویت محلی، خدمات جمعی، گروه های اجتماعی، مدافع جامعه برای ساکنان آینده، نظارت جامعه محور، تصمیم گیری مشارکتی، زیرساخت های انعطاف پذیر،

Sean Mccarry (2012)

طراحی معماری

پایداری اجتماعی به شکلی رسمی و غیر رسمی برای حمایت فعالیت بین فرآیندها (تغییر و حفظ فرهنگ و سازمان های اجتماعی)، سیستم ها (سیستم های اجتماعی به وسیله الگوهای خاص روابط سازماندهی می شود)، ساختارها (جامعه بر الگوی تعاملات اجتماعی بین روابط مختلف شکل می گیرد از طریق هنجارها و ارزش های مشترک) و ارتباطات (اساس ساختار اجتماعی را تشکیل می دهد که چگونه اعضا با هم در ارتباطند) که ظرفیت نسل های فعلی و آینده را برای ایجاد جوامع سالم و قابل زندگی فراهم می کند.
توسعه ناپایدار اجتماعی منجر به رفتارهای ضد اجتماعی، از جمله خسارت به اموال، اختلالات اجتماعی و خشونت می شود.
حقایق اجتماعی در مورد اولین جوامع حکایت از شرایط زندگی یا کیفیت زندگی در میان کشورهای جهان سوم رتبه ۶۳ را دارد.
میزان مرگ و میر مردان غیر بومی ۷.۴ سال زودتر از مردان بومی است. و این در میان زنان برابر ۵.۲ سال می باشد.
خودکشی در حال حاضر علل اصلی مرگ و میر در میان کشورهای پیشرفته در بین سنین ۱۰ تا ۲۴ سال می باشد.
مجتمع های مسکونی متراکم دو برابر جمعیت عمومی است.