بررسی توزیع مکانی و زمانی یون کلراید به عنوان یک آنیون پایدار در آب­زیرزمینی از مراحل اساسی مطالعات هیدروشیمی آبخوان­های آبرفتی می­باشد (کلانتری ۱۳۸۲، ۳۲۱). کلر در تحلیل کیفیت آب آبیاری و شرب نقش تعیین کننده ­ای دارد. روند تغییرات کلر در دشت با سفره ­های آزاد از روند تغییرات هدایت الکتریکی تبعیت می­ کند. تشابه میان این روند این دو عامل شاخص خوبی از تأثیر عامل تبخیر بر روی ترکیب آب­زیرزمینی می­باشد (انجیت­شوا و همکاران، ۱۹۹۷)^[۲۷].
با توجه به نقشه­های توزیع یون کلر در محدوده (شکل­های ۴-۲۳ و ۴-۲۴)، متوسط تغییرات غلظت کلر آب­زیرزمینی در دوره خشک ۲۶/۱۰۳ و در دوره مرطوب ۸۴/۸۲ میلی­گرم بر لیتر می­باشد. بالا بودن میزان متوسط غلظت کلر آب­زیرزمینی محدوده در دوره خشک، ناشی از آب برگشتی کشاورزی و انحلال کانی­های تبخیری موجود در سطح خاک می­باشد. در دوره مرطوب، به دلیل بالا بودن بارش و رقیق شدن آب کاهش یون کلر رخ می­دهد. به­ طور کلی در منطقه از نواحی مرکزی به سمت شمال دشت، به­ خصوص حاشیه شمال شرقی منطقه، تراکم بالای غلظت یون کلر دیده می­ شود که نشانه آستانه شور شدن آب­زیرزمینی این نواحی می­باشد.
۴-۳-۱۴-۲- نقشه­های هم­میزان سولفات
یون سولفات نیز عمدتاً در نتیجه انحلال کانی­های تبخیری ژیپس و انیدریت وارد آ­ب­زیرزمینی می­گردد (کارانتز ۲۰۰۱، ۲۷۰)^[۲۸]. با توجه به نقشه­های توزیع یون سولفات در محدوده (شکل­های ۴-۲۵ و ۴-۲۶)، روند تغییرات این یون در دوره­ های خشک و مرطوب (به ترتیب ۴۳/۷۶ و ۰۹/۷۴ میلی­گرم بر لیتر)، مشابه یون کلر می­باشد. انحلال رسوبات تبخیری توسط بارش­های جوی و رودخانه بابل، آبیاری دشت توسط آب این رودخانه، همچنین آب برگشتی کشاورزی سبب افزایش سولفات آب­زیرزمینی دشت در نواحی میانی و شمالی می­ شود.
۴-۳-۱۵- بررسی نقشه­های هم­میزان کاتیون محدوده بابل- بابلسر
کاتیون شامل مجموع غلظت یون­های کلسیم، منیزیم، سدیم و پتاسیم می­باشد. کلسیم و منیزیم از کاتیون­های اصلی آب­های زیرزمینی هستند، بنابراین نقشه­های هم­میزان کلسیم (شکل­های ۴-۲۷ و ۴-۲۸) و منیزیم (شکل­های ۴-۲۹ و ۴-۳۰) جهت بررسی روند تغییرات کاتیون ­آب­زیرزمینی محدوده ترسیم شد.

با توجه به نقشه ­هم­میزان کلسیم و منیزیم، میزان تغییرات غلظت این یون­ها نیز هم­روند با تغییرات آنیون­ها بوده و در دوره خشک بالاتر از دوره مرطوب می­باشد.
شکل(۴-۲۳): نقشه تغییرات غلظت کلر آب­زیرزمینی محدوده بابل – بابلسر (متوسط ۱۱ ساله دوره خشک)
شکل (۴-۲۴): نقشه تغییرات غلظت کلر آب­زیرزمینی محدوده بابل – بابلسر (متوسط ۱۱ ساله دوره مرطوب)
شکل (۴-۲۵): نقشه تغییرات غلظت سولفات آب­زیرزمینی محدوده بابل – بابلسر (متوسط ۱۱ ساله دوره خشک)
شکل (۴-۲۶): نقشه تغییرات غلظت سولفات آب­زیرزمینی محدوده بابل – بابلسر (متوسط ۱۱ ساله دوره مرطوب)
شکل (۴-۲۷): نقشه تغییرات غلظت کلسیم آب­زیرزمینی محدوده بابل – بابلسر (متوسط ۱۱ ساله دوره خشک)
شکل(۴-۲۸): نقشه تغییرات غلظت کلسیم آب­زیرزمینی محدوده بابل – بابلسر (متوسط ۱۱ ساله دوره مرطوب)
شکل (۴-۲۹): نقشه تغییرات غلظت منیزیم آب­زیرزمینی محدوده بابل – بابلسر (متوسط ۱۱ ساله دوره خشک)
شکل (۴-۳۰): نقشه تغییرات غلظت منیزیم آب­زیرزمینی محدوده بابل – بابلسر (متوسط ۱۱ ساله دوره مرطوب)
۴-۳-۱۶- بررسی نقشه باقیمانده خشک (TDS)
TDS از مجموع اجزاء یونی شامل کلسیم، منیزیم، سدیم، پتاسیم، کربنات، بی­کربنات، سولفات، کلر و نیترات محاسبه می­ شود. این یونها ۹۰% از TDS موجود در آب طبیعی را تشکیل می­ دهند (ابراهییم ۱۹۹۸، ۲۱۶)^[۲۹]. این پارامتر شاخص خوبی برای تعیین کیفیت کلی آب می­باشد که در مطالعه کیفی منابع آب­زیرزمنی بیشتر مورد توجه قرار گرفته است (آتک­وانا و همکاران ۲۰۰۴، ۲۸۱)^[۳۰]. با توجه به نقشه­های توزیع TDS (شکل­های ۴-۳۱ و ۴-۳۲)، متوسط مقدار TDS محدوده در دوره مرطوب ۱/۷۰۲ و در دوره خشک ۷/۷۴۳ میلی­گرم در لیتر می­باشد. نواحی شمال محدوده TDS بالاتری نسبت به بقیه مناطق دارند.
بر اساس این تقسیم ­بندی منطقه مورد مطالعه مطابق جدول (۴-۱۷) تقسیم ­بندی شده است. شکل­های (۴-۳۳) و (۴-۳۴) طبقه ­بندی آب­زیرزمینی منطقه را براساس میزان TDS نشان می­دهد.
جدول (۴-۱۷): تقسیم ­بندی نوع و تیپ آب­زیرزمینی و میزان آن، براساس باقیمانده خشک