از کل نمونه آماری تعداد ۲۶۱ نفر(۶۸درصد) از پاسخگویان مرد و ۱۲۳ نفر (۳۲درصد) زن بوده است.
نتایج حاصله در رابطه با سن شرکت کنندگان بیانگر این است که کمترین سن ۶۰ و بیشترین سن ۸۳ سال بوده است.همچنین میانگین سنی شرکت کنندگان در این پژوهش ۹/۶۶ سال بوده است.
نتایج حاصله درباره تحصیلات شرکت کنندگان نشان می دهد که بیشتر افراد دارای تحصیلات راهنمایی و دبیرستان بوده اند(حدود ۴۱ درصد).
نتایج حاصله درباره میزان درآمد شرکت کنندگان بیانگر این مطلب است که بیشتر افراد بین ۱ تا ۵/۱ میلیون تومان در ماه درآمد دارند(۵/۴۳ درصد).
۷/۸۶ درصد شرکت کنندگان متأهل و ۳/۱۳ درصد آنها مجرد هستند.
برای اندازه گیری مشارکت سالمندان از ۱۵ سوال در طیف ۵ گزینه ای لیکرت استفاده شد. بر اساس نتایج به دست آمده میانگین مشارکت سالمندان مورد مطالعه ۱۱/۵۲ (از حداقل ۱۵ و حداکثر۷۵) می باشد که از متوسط نمره ها (میانگین=۴۵) بالاتر می باشد.

برای اندازه گیری کیفیت زندگی سالمندان مورد مطالعه، از ابعاد ۴ گانه (سلامت جسمانی، روابط اجتماعی، وضعیت روانی ، قلمرو محیطی) استفاده شد. بر اساس نتایج به دست آمده میانگین کیفیت زندگی شرکت کنندگان ۱۷/۷۹ (از حداقل ۲۴ و حداکثر ۱۲۰) می باشد که از متوسط نمره ها (میانگین=۷۲) بالاتر می باشد. میانگین سطح کیفیت زندگی سالمندان مورد در ابعاد ۴ گانه به شرح زیر است:
میانگین به دست آمده از مجموع گویه ها برای افراد مورد مطالعه در بعد سلامت جسمانی ۱۷/۲۳ (از حداقل ۷ و حداکثر ۳۵) به دست آمد که بیانگر این است که سالمندان از نظر سلامت جسمانی در سطح متوسط و خوبی قرار دارند.
میانگین به دست آمده از مجموع گویه ها برای افراد مورد مطالعه در بعد وضعیت روانی ۷۵/۱۸ (از حداقل ۶ و حداکثر ۳۰) به دست آمد که بیانگر این است که سالمندان از نظر وضعیت روانی در سطح متوسط قرار دارند.
میانگین به دست آمده از مجموع گویه ها برای افراد مورد مطالعه در بعد روابط اجتماعی ۰۲/۱۱ (از حداقل ۳ و حداکثر ۱۵) به دست آمد که بیانگر این است که سالمندان از نظر روابط اجتماعی در سطح خوبی قرار دارند.
میانگین به دست آمده از مجموع گویه ها برای افراد مورد مطالعه در بعد قلمرو محیطی ۲۴/۲۶ (از حداقل ۸ و حداکثر ۴۰) به دست آمد که بیانگر این است که سالمندان از نظر بعد قلمرو محیطی در سطح متوسط و خوبی قرار دارند.
همچنین نتایج آزمون های آمار استنباطی نشان داد:
بین مشارکت در ورزش های همگانی و کیفیت زندگی سالمندان رابطه­ مستقیمی وجود دارد.
بین مشارکت در ورزش های همگانی و سلامت جسمانی سالمندان رابطه مستقیمی­ وجود دارد.
بین مشارکت در ورزش های همگانی و وضعیت روانی سالمندان رابطه مستقیمی وجود دارد.
بین مشارکت در ورزش های همگانی و روابط اجتماعی سالمندان رابطه مستقیمی وجود دارد.
بین مشارکت در ورزش های همگانی و قلمرو محیطی سالمندان رابطه مستقیمی وجود دارد.
مشارکت در ورزش های همگانی توان تبیین اثربخشی کیفیت زندگی سالمندان را دارد.
۵-۳- بحث و بررسی نتایج
در بخش تحلیل استنباطی به توصیف و بررسی نتایج استنباطی روابط بین متغیرهای پژوهش با بهره گرفتن از ضریب همبستگی پیرسون، رگرسیون خطی ساده و تحلیل واریانس، نتایج آزمون فرضیه های پژوهش ارائه می شود.
۵-۳-۱- آزمون فرضیه اصلی
نتایج آزمون ضریب همبستگی (۴۹۴/۰=r)، نشان می دهد که رابطه معناداری بین مشارکت در ورزش های همگانی و کیفیت زندگی سالمندان وجود دارد.به این معنی که با شرکت در ورزش های همگانی، کیفیت زندگی سالمندان بهبود می یابد.
نتایج به دست آمده از بررسی فرضیه اصلی پژوهش با یافته های گیلیسون و همکاران (۲۰۰۹)، مکاولی و موریس (۲۰۰۷)، کولت و همکاران (۲۰۱۰)، بذرافشان و همکاران (۱۳۸۶)، فتحی و همکاران (۱۳۹۳)، خسروی فر(۱۳۹۲)، یمینی فیروز و همکاران (۱۳۹۱)، بخشنده (۱۳۸۷) همسو می باشد و با نتایج صفانیا و همکاران (۱۳۸۸) و بارت و همکاران (۲۰۰۲) همسو نمی باشد.
در مطالعه ای بذرافشان و حمیدی زاده در سال ۱۳۸۶ به بررسی تاثیر ورزش بر کیفیت زندگی زنان سالمند عضو کانون روزانه جهان دیدگان شهر شیراز پرداختند و در مطالعات خود نتیجه گیری نمودند که با بکارگیری یک برنامه ورزشی منظم، می توان سطح کیفیت زندگی سالمندان را افزایش داد.
نتایج تحقیق خسروی فر (۱۳۹۲)، نشان می دهد، افرادی که در ورزش های همگانی شرکت می کنند، از کیفیت زندگی بهتر و مطلوب تری نسبت به افراد غیرشرکت کننده دارند که بیانگر ارتباط بین ورزش های همگانی و کیفیت زندگی آنان می باشد؛ به گونه ای که می توان بیان داشت که مقوله ی ورزش یک اصل مهم و اساسی در زندگی دوران سالمندی می باشد.
کولت^[۱۷۵] و همکاران (۲۰۱۰) تحقیقی تحت عنوان تاثیر یک برنامه فعالیت بدنی بر کیفیت زندگی سالمندان غیرفعال انجام دادند. نتایج تحقیقات آنها نشان داد تمرینات ورزشی اثر مثبتی بر کیفیت زندگی افراد سالمند دارد. دلیل احتمالی تاثیر مثبت فعالیت بدنی بر کیفیت زندگی را می توان این گونه توجیه نمود که فعالیت بدنی باعث کاهش محدودیت های فعالیت، استقلال بیشتر، افزایش ایفای نقش و زندگی خوش و موفق می شود و در نتیجه به افزایش کیفیت زندگی و احساس خوب بودن جمعیت سالمند منجر می شود.
بنابراین می توان اینگونه گفت: که ورزش می تواند به عنوان عاملی مهم در جهت ارتقای کیفیت زندگی سالمندان باشد؛ یعنی ورزش و کیفیت زندگی بطور محسوسی از همدیگر قابل تاثیر هستند؛ به طوری که هر چه مشارکت افراد در ورزش های همگانی بیشتر باشد و با کیفیت بهتری در این گونه ورزش ها شرکت کنند، از کیفیت زندگی بهتری برخوردار هستند.
۵-۳-۲- فرضیه اول
بین مشارکت در ورزش های همگانی و سلامت جسمانی سالمندان شهر همدان رابطه معناداری وجود دارد.
نتایج آزمون ضریب همبستگی (۶۱۲/۰=r)، نشان می دهد که رابطه معناداری بین مشارکت در ورزش_­های همگانی و سلامت جسمانی سالمندان وجود دارد. به این معنی که با مشارکت در ورزش های همگانی، سلامت جسمانی سالمندان بهبود می یابد.
نتایج به دست آمده از بررسی فرضیه اول پژوهش با یافته های کلتین(۲۰۰۱)، گارسیا (۲۰۰۸)، پارکر و همکاران (۲۰۰۸)، براچ و همکاران (۲۰۱۰)، فتحی و همکاران (۱۳۹۳)، اصلانخانی و همکاران (۱۳۸۹) و وحدانی نیا و همکاران (۱۳۸۴) همسو می باشد.
پژوهش هایی که درباره رابطه ورزش های همگانی و سلامت جسمانی سالمندان انجام شده است، بیانگر ارتباط بین این دو متغیر می باشند.
کلتین^[۱۷۶] (۲۰۰۱)، با مطالعه جمعی از زنان بالای ۶۵سال ایالات متحده آمریکا نشان داد که سطوح فعالیت های فیزیکی ارتباط معناداری با کیفیت زندگی و سلامت جسمانی سالمندان دارد.
نتایج تحقیق صفانیا و همکاران (۱۳۸۸)، نشان از ارتباط میان مشارکت در ورزش های همگانی و سلامت جسمانی افراد جانباز و معلول شرکت کننده در اینگونه ورزش ها می باشد و نشان می دهد که اگر افراد در این ورزش ها شرکت کنند، بر سلامت جسمانی آنها بسیار مفید خواهد بود.
بنابراین می توان اینگونه بیان داشت که حضور و شرکت در ورزش می تواند در سلامت جسمانی سالمندان بسیار موثر باشد. از این رو سالمندان می توانند با مشارکت در اینگونه ورزش ها به داشتن پیری همراه با استقلال و نشاط بهره مند شوند.
۵-۳-۳- فرضیه دوم
بین مشارکت در ورزش های همگانی و وضعیت روانی سالمندان شهر همدان رابطه معناداری وجود دارد.
نتایج آزمون ضریب همبستگی (۴۶۹/۰=r)، نشان می دهد که رابطه معناداری بین مشارکت در ورزش های همگانی و وضعیت روانی سالمندان وجود دارد. یعنی با شرکت کردن در ورزش های همگانی، وضعیت روانی سالمندان نیز بهبود می یابد.
نتایج به دست آمده از بررسی فرضیه دوم پژوهش با یافته های چو و همکاران (۲۰۰۴)، فونتاین و همکاران (۲۰۰۷)، لیندسوی وهمکارن (۲۰۰۸)، سالگوئرو و همکاران (۲۰۱۱)، برنا و همکاران (۱۳۸۹)، اصلانخانی و همکاران (۱۳۸۹)، رشیدی و همکاران (۱۳۹۱) و مختاری و همکاران (۱۳۹۲) همسو و با نتایج صفانیا و همکاران (۱۳۸۸) ناهمسو می باشد.
برنا و همکاران (۱۳۸۹) در تحقیقی در مورد تاثیر تمرینات منظم بر میزان شادکامی و سلامت روانی سالمندان زن نشان دادند زنان سالمندی که در تمرینات ورزشی و فعالیت های بدنی شرکت می کنند، در مقایسه با سالمندان غیرورزشکار از سلامت روانی و شادکامی بیشتری برخوردارند.
فونتاین (۲۰۰۷)، تحقیقی تحت عنوان «فعالیت بدنی و بهبود سلامت روانی» انجام داد که نتایج نشان داد فعالیت بدنی فردی و گروهی، بهداشت روانی و سلامت جسمانی را بهبود می بخشد و به کاهش اضطراب و افسردگی کمک می کند.
در مطالعه ای که توسط سالگوئرو و همکاران (۲۰۱۱)، در اسپانیا انجام دادند، به بررسی تاثیر ورزش بر جنبه جسمی و روحی کیفیت زندگی پرداختند. نتایج آنها نشان داد که علاوه بر تاثیر ورزش بر جنبه های جسمی و روحی کیفیت زندگی، علائم افسردگی در آنان نیز کاهش یافته است.
سالمندان با افزایش سن و ایجاد محدودیت های حرکتی و روانی مخصوص این دوره از زندگی، بیشتر از سایر اقشار دچار بیماری ها و چالش های روانی می شوند. آنگونه که نتایج تحقیقات نشان می دهد ورزش و خصوصأ ورزش های تفریحی و همگانی می تواند به عنوان عاملی موثر در این امر استفاده شود.
بنابراین می توان گفت: که ورزش بعنوان عاملی موثر در افزایش روحیه و کاهش افسردگی سالمندان مورد استفاده قرار گیرد و سالمندان نیز باید به طور خاص به شرکت در این فعالیت ها و ورزش ها مبادرت نمایند.
۵-۳-۴- فرضیه سوم
بین مشارکت در ورزش های همگانی و روابط اجتماعی سالمندان شهر همدان رابطه معناداری وجود دارد.
نتایج آزمون ضریب همبستگی (۵۳۷/۰=r)، نشان می دهد که رابطه معناداری بین مشارکت در ورزش های همگانی و روابط اجتماعی سالمندان وجود دارد. به طوری که با افزایش شرکت در ورزش های همگانی، روابط اجتماعی سالمندان نیز افزایش خواهد یافت.
نتایج به دست آمده از بررسی فرضیه سوم پژوهش با یافته های گیل و همکاران (۱۹۹۴)، کریمی طرقبه و همکاران (۱۳۸۹)، و بذرافشان و همکاران (۱۳۸۶)، علمازاده و همکاران (۱۳۹۱) همسو و با یافته های صفانیا و همکاران (۱۳۸۸) ناهمسو می باشد.
در پژوهشی تحت عنوان اثربخشی پیاده روی بر عملکرد روانی اجتماعی مرتبط با کیفیت زندگی مردان سالمند که توسط کریمی طرقبه و همکاران (۱۳۸۹) انجام شده، نتایج نشان می دهد که انجام پیاده روی منظم با مقدار تمرینی اثربخش و استاندارد برای سالمندان می تواند زمینه ارتقاء کیفیت زندگی و روابط اجتماعی آنان را فراهم سازد.
فتحی و همکاران (۱۳۹۳)، در تحقیقی با عنوان تاثیر شش هفته تمرین هوازی ایروبیک استپ بر استقامت قلبی عروقی، ترکیب بدنی، انعطاف پذیری، توان بی هوازی و ابعاد کیفیت زندگی دانشجویان دختر دانشگاه اصفهان، اعلام کردند که شرکت در فعالیت های جسمانی، زمینه مناسبی را برای اجتماعی شدن فراهم می آورد و دانشجویانی که در برنامه های ورزشی شرکت می کنند، عملکرد ذهنی و فکری بهتری دارند و ورزش در کاهش فشار روانی نقش مهمی دارد.
زندگی سالمندان با توجه به بوجود آمدن تنهایی ناشی از بازنشستگی و کمبود توان حرکتی دچار نوعی رکود و خشکی می شود و سالمندان با داشتن اوقات فراغت زیاد می توانند با روی آوردن به ورزش های تفریحی و همگانی به جامعه بازگردند. ورزش های همگانی باعث ایجاد دوستی های جدید و اجاد روابط دوستانه با هم سن و سالان آنها می شود.
بنابراین می توان گفت: ورزش های همگانی از آنجایی که بصورت گروهی و بانشاط برگزار می شود، می تواند به روابط و حضور در اجتماع سالمندان بسیار کمک دهنده باشد.