P E S

.۷۸۷

MV BV

.۴۲۸

.۶۳۴

Extraction Method: Principal Component Analysis.
Rotation Method: Varimax with Kaiser Normalization.

a. Rotation converged in 14 iterations.

نتایج تحلیل عاملی:
فرایند تحلیل عاملی با ۳۶ نسبت مالی آغاز شد. تحلیل عاملی با چرخش واریماکس متعامد اجرا شد تا ابعاد اساسی اقلام فراهم شده برای نسبت های مالی ارزیابی شود. نتایج بدست آمده در جدول ۴-۱۳ ارائه شده است. تحلیل عاملی، ۱۰ فاکتور کنترل پذیر و معنی دار را شناسایی کرد. جدول ۴-۱۲ نشان داد که این ۱۰ عامل حدود ۸۶ درصد کل تغییرات را توضیح می دهند. ۳۶ درصد تغییرات به وسیله عامل اول (۲۲ درصد) و عامل دوم (۱۴ درصد) شرح داده می شود.

عامل ۱: مهم ترین عامل است که ۴۹/۲۲ درصد کل تغییرات را شرح می دهد. نه نسبت جاری، نسبت سرمایه در گردش به فروش، نسبت سرمایه در گردش به جمع دارایی، نسبت بدهی، نسبت بدهی به حقوق صاحبان سهام، نسبت اهرم مالی، نسبت دارایی ثابت به ارزش ویژه، نسبت بدهی جاری و نسبت گردش حقوق صاحبان سهام تحت این عامل گروه بندی شده اند. سه متغیر اول مقداری منفی و شش متغیر بعدی مقداری مثبت به ترتیب ۰٫۷۲۹ ، ۰٫۵۹۳ ، ۰٫۷۶۶ ، ۰٫۸۹۴ ، ۰٫۹۶۶ ، ۰٫۹۶۶ ، ۰٫۶۲۶، ۰٫۹۵۹ و ۰٫۸۴۴ داشته اند.
عامل ۲: دومین عامل اصلی که ۴۶/۱۴ درصد کل تغییرات را نشان می دهد. هشت نسبت گردش موجودی کالا، نسبت گردش دارایی، نسبت آنی، نسبت سرمایه در گردش به فروش، حاشیه سود ناخالص، حاشیه سود عملیاتی، حاشیه سود خالص و نسبت گردش دارایی جاری تحت این عامل گروه بندی شده اند. همه متغیرها به جز نسبت گردش موجودی کالا، نسبت گردش دارایی و نسبت گردش دارایی جاری مثبت بوده و مقدارهای به ترتیب ۰٫۷۴۳ ، ۰٫۷۳۰ ، ۰٫۵۵۳ ، ۰٫۶۸۱ ، ۰٫۷۸۷ ، ۰٫۸۰۱ ، ۰٫۸۰۶ ، ۰٫۷۸۲ داشته اند.
عامل ۳: این عامل ۴۷/۸ درصد کل تغییرات را نشان می دهد. سه نسبت گردش خالص سرمایه در گردش، نسبت موجودی کالا به سرمایه در گردش و نسبت بازده سرمایه در گردش تحت این عامل گروه بندی شده اند. همه متغیرها مثبت بوده و مقدارهای به ترتیب ۰٫۹۹۶ ، ۰٫۹۹۶ و ۰٫۹۹۶ داشته اند.
عامل ۴: این عامل ۰۷/۸ درصد کل تغییرات را نشان می دهد. سه نسبت گردش دارایی های ثابت، نسبت گردش دارایی غیر جاری و نسبت دارایی جاری به کل دارایی با مقدار مثبت ۰٫۵۳۰ ، ۰٫۸۵۹ و ۰٫۹۰۷ تحت این عامل گروه بندی شده اند.
عامل ۵: ۸۱/۶ درصد کل تغییرات با این عامل شرح داده می شود. سه نسبت سود قبل از مالیات به حقوق صاحبان سهام، سود هرسهم و نسبت پوشش بهره با مقدارهای مثبت به ترتیب ۰٫۶۱۰ ، ۰٫۶۳۳ و مقدار منفی ۰٫۷۱۶ تحت این عامل گروه بندی شده اند.
عامل ۶: ۶۵/۵ درصد کل تغییرات با این عامل شرح داده می شود. دو نسبت وجه نقد و نسبت نسبت وجه نقد و معادل آن به دارایی جاری تحت این عامل گروه بندی شده اند. هر دو متغیر مثبت و مقدارهای به ترتیب ۰٫۹۷۲ و ۰٫۹۷۵ داشته اند.
عامل ۷: این عامل ۶۴/۵ درصد کل تغییرات را توضیح می دهد و شامل دو نسبت رشد دارایی و نسبت رشد فروش با مقدارهای مثبت ۰٫۸۷۸ و ۰٫۸۹۸ می باشد.
عامل ۸: این عامل ۳۸/۵ درصد کل تغییرات را توضیح می دهد. دو نسبت گردش حساب دریافتنی و نسبت موجودی کالا به دارایی جاری با مقدارهای مثبت ۰٫۴۸۷ و ۰٫۸۵۲ در این گروه قرار می گیرند.
عامل ۹: ۶۲/۴ درصد کل تغییرات با این عامل شرح داده شده است و شامل دو نسبت بدهی بلندمدت و نسبت بدهی جاری به کل بدهی می باشد که نسبت اول مقدار مثبت و نسبت دوم مقدار منفی دارد. مقدار متغیرها به ترتیب ۰٫۶۷۳ و ۰٫۹۱۳ می باشد.
عامل ۱۰: ۳۶/۴ درصد کل تغییرات را توضیح می دهد. نسبت رشد سود خالص با مقدار منفی ۰٫۵۸۶ و دو نسبت قیمت به سود هر سهم با مقدار مثبت ۰٫۷۸۷ و نسبت ارزش بازار به ارزش دفتری با مقدار مثبت ۰٫۶۳۴ تحت این عامل گروه بندی شده اند.
۴-۲-۲-۱-۲- الگوریتم درخت تصمیم صنعت مواد و محصولات دارویی
۳۹ نسبت مالی به عنوان متغیرهای ورودی الگوریتم تعریف شده است. برای تعریف متغیر خروجی از دو نسبت بازده دارایی و بازده حقوق صاحبان سهام استفاده شده است که با توجه به معیار میانه، شرکت ها به دو گروه موفق و ناموفق تقسیم شده اند: گروه با رتبه عملکرد بالاتر از میانه به عنوان موفق و گروه با رتبه عملکرد پایین تر از میانه به عنوان ناموفق ارزیابی شده اند. چهار نوع درخت تصمیم به کار برده شد: CHAID,C&RT, C5.0 , QUEST. ابتدا ۷۰% داده ها برای آموزش و ۳۰% آن ها برای تست درنظرگرفته شدند.

سطح ۳

مشارکت کشاورزان در فعالیتهای ترویجی (نظارت بر مشارکت)

درجهی نظارت بر مشارکت

سطح ۲

اجرای برنامه به وسیلهی مروجان (نظارت بر فعالیتها)

نظارت فعال

سطح ۱

برنامه ریزی برای فعالیتهای ترویجی (نظارت بر نهادهها)

نظارت درونی

۲-۴-۷-۷) مدل ارزشیابی تفاوتها (اختلاف یا ناهمخوانی)
پایهگذار این مدل، مالکم پرووس^[۳۸] میباشد. وی معتقد است که ارزشیابی محدود به توصیف تفاوتهای میان آنچه از یک برنامه انتظار میرود و آنچه که در اجرا به بار میآید، میباشد. اندازه گیری انحراف از اهداف برنامه، به موجب ۵ جنبه از موقعیتهای اجرایی روشن میشود که عبارتند از: طراحی برنامه، کارایی یا عملکرد برنامه، جایگاه یا استقرار برنامه، هزینه برنامه، عملیات اجرایی برنامه یا فرایند به کار برده شده در برنامه. در این مدل معمولاً از روش های توصیفی استفاده میشود و به استفاده از تعداد زیادی نیروی متخصص و همچنین صرف منابع مادی زیاد و زمان طولانی نیاز است. ارزشیابان باید در خصوص تعیین معیارها و ملاکهای موفقیت برنامه با مجریان و تهیهکنندگان برنامه به توافق برسند تا در جریان ارزشیابی بتوانند تفاوتهای ایجادشده را به درستی دریابند و ثبت کنند (قلینیا، ۱۳۷۶). اصول مسلم و اساسی این مدل را استاندارها، عملکرد و اختلاف تشکیل میدهد. بر اساس این مدل در اجرای یک برنامه میتوان اختلافها را در پنج جنبه مورد مطالعه قرار داد. این اختلافها عبارتند از: طرح برنامه، استقرار برنامه، فراگرد اجرای برنامه، عملکرد برنامه، هزینه برنامه (نیستانی، ۱۳۸۳).
۲-۴-۷-۸) مدل ارزشیابی اعتبارگذاری^[۳۹]
اعتبارگذاری یا بهرسمیت شناختن، یکی از قدیمیترین مدلهای ارزشیابی است که در سال ۱۸۷۱ به وسیلهی دانشگاه میشیگان و بهوسیلهی دعوت از دبیرستانهای آن ایالت جهت کسب تأیید دانشگاهی نسبت به برنامههای تحصیلی آنها، گسترش یافته است. سپس فارغالتحصیلان مدارسی که تأیید شده بودند، بدون امتحان در دانشگاه پذیرفته میشدند. الگوی اعتبارگذاری، از نوعی ارزشیابی ناهمخوانی استفاده میکند. استانداردهایی که بهوسیلهی هر انجمن تهیه میشود، معمولاً چهار زمینهی مشترک در مدل استافیل بیم (زمینه، درونداد، فرایند و برونداد) را بدون به کارگیری این اصطلاحات، تحت پوشش قرار میدهد. کارایی اعتبارگذاری بهعنوان یک شیوهی ارزشیابی به کیفیت استانداردها، روایی داوریهای انجام شده به وسیلهی هیئت آموزشی و شیوههایی بستگی دارد که در اعطاء و لغو اعتبار، بهوسیلهی انجمن تعقیب میشود. استانداردها و معیارها، به وسیلهی متخصصان و برای تعریف بهترین شیوهی ممکن تنظیم میشود. با این وجود، این استانداردها ممکن است منعکسکنندهی بهترین برنامهها در گذشته و حال باشند، غیر از آینده (قلینیا، ۱۳۷۶). بنابراین درمدل اعتبارگذاری بدون اینکه نام اصطلاحات زمینه، درونداد، فرایند و برونداد به کار برده شود، همانند مدل سیپ نتایج در این چهار زمینهی مورد نظر ارزیابی میشود.
۲-۴-۷-۹) مدل ارزشیابی اعتباربخشی
فرآیندی است که از طریق آن، یک مؤسسه به واسطهی صلاحیتهای عملکردیاش، به واسطهی نهادی بیرونی، معتبر شناخته میشود. هدف این فرایند آن است که کیفیت مؤسسههای آموزشی و پژوهشی را گواهی کند و آنها را در بهبود امورشان یاری دهد. در فرایند استفاده از مدل اعتبارسنجی، ابتدا عوامل مورد نظر در ارزیابی مشخص میشود و سپس استانداردهایی برای هر عامل تعریف شده و داده های لازم دربارهی وضعیت موجود آنها گردآوری میشود. پس از آن با توجه به اهمیت هر عامل، داده ها تلفیق شده و بر اساس آن در مورد مؤسسهی مورد بررسی قضاوت میشود. مدل اعتباربخشی شامل دو بخش است: ارزیابی درونی (خودارزیابی) و ارزیابی برونی ( قضاوت)(نیستانی، ۱۳۸۴؛ معاونت پژوهشی، دفتر بررسی و ارزیابی پژوهشی، ۱۳۸۶).
۲-۴-۷-۱۰) مدل ارزشیابی مدافعه یا دو سویه^[۴۰]
ارزشیابی مدافعه به واسطهی استفاده از طیف وسیعی از داده ها، استماع شهود و از همه مهمتر، رویهی مبتنی بر مدافعه متمایز میشود. رویهی مبتنی بر مدافعه به این معناست که دو طرف، قضاوتهای مثبت و منفی را دربارهی برنامهی مورد ارزشیابی به ترتیب بیان میکنند. چهار مرحلهی ارزشیابی مدافعه به شرح ذیل است:
جمعآوری طیف وسیعی از مسائل مربوط به برنامه که این کار با نظر سنجی افراد ذیربط مختلف صورت میگیرد؛
تقلیل تعداد مسائل تا رسیدن به تعدادی که قابل اداره باشد؛
تشکیل دو گروه مخالف در ارزشیابی که هر یک از این دو گروه بحثی را له یا علیه هر یک از مسائل ارائه میکند؛ و
تشکیل جلسات استماع مقدماتی و رسمی که طی آنها گروه های تشکیل شده، مطالب خود را در حضور کسانی که باید در مورد برنامه تصمیمگیری کنند، ارائه میکنند (گال، بورگ و گال، ۱۳۸۳).
ارزشیابی مدافعه در آشکار ساختن نقاط قوت و ضعف برنامهها و در برانگیختن سؤالاتی که نیاز به پاسخگویی دارند، مفید واقع شده است. با وجود این، ارزشیابان به این موضوع پی بردهاند که ارزشیابی مدافعه با کمبودهایی نیز مواجه است. برای مثال، در صورتی که یکی از گروه ها در بحث و جدل تواناتر از دیگری باشد، ممکن است نتایج این نوع ارزشیابی دارای سوگیری شود. برخی از ارزشیابان برای برطرف سازی این مسأله، عتاصر این مدل را اصلاح کردهاند. لیکن، برخی از مسائل مربوط به این الگو ریشه در طرح ارزشیابی دارند و به آسانی اصلاح نمیشوند. اولین مسأله این است که ماهیت ارزشیابی مدافعه، نسبت به ارزشیابی برنامه یک دیدگاه متخاصم بیگناه در مقابل گناهکار دارد که به سردرگمی بیشتر در بین افراد ذیربط مختلف کمک میکند. مسأله دوم این است که ارزشیابی مدافعه نیازمند وقت و افراد زیادی است و در نتیجه بسیار پرهزینه است (گال و همکاران، ۱۳۸۳).
۲-۴-۷-۱۱) مدل ارزشیابی هدفآزاد^[۴۱]
این مدل توسط مایکل اسکریون^[۴۲] ارائه شد. این نوع ارزشیابی با اثرات واقعی سروکار دارد تا با اثرات مورد انتظار. در مدل هدفآزاد، دیدگاه ارزشیابی به هدفهای تعیینشده محدود نشده، بلکه علاوه بر هدفهایی که از قبل مشخص شده است، سایر نتایج بهدست آمده و همچنین نتایج جنبی را مدنظر قرار میدهد. یعنی ارزشیابی فارغ از هدف، در مورد اکثر برنامههای استاندارد نشده میتواند مفید و مناسب باشد. اسکریون در تأیید این مطلب به این نکته اشاره میکند که در ارزشیابی هدف مدار، با توجه به اینکه ارزشیاب، ابتدا به بررسی هدفهای برنامه میپردازد تا دریابد که آیا هدفها تحقق یافتهاند یا نه، وسعت دیدگاه او آن چنان محدود میشود که ممکن است پیامدهای مهم یک برنامه را به مثابه اثرات جانبی، نادیده انگارد. ولی در این جا، از اجرای ارزشیابی اهداف برنامه را مشخص نمیکنند، بلکه پس از جمعآوری اطلاعات به استنباط نتایج میپردازند (قلینیا، ۱۳۷۶). اسکریون به این نکته اشاره دارد که در تأکید بر اهداف بیان شده، بررسی کاملاً روی اثرات مورد انتظار متمرکز گردیده است. اثراتی که تحت اهداف پذیرفته شدهی برنامه درصدد رسیدن به آن بودیم. اسکریون معتقد است که باید به دنبال اثرات واقعی برنامهها باشیم؛ اثراتی که عملاً رخ داده است. اعم از اثراتی که مورد انتظار بوده یا انتظار بروز آن را نداشته باشیم (نیستانی، ۱۳۸۳؛ معاونت پژوهشی، دفتر بررسی و ارزیابی پژوهشی، ۱۳۸۶).
در این مدل فرض بر این است که ارزشیابان بیرونی نمیدانند یا لازم است بدانند که هدف برنامه چه بودهاست، اما این وظیفهی ارزشیابان است که مشخص سازند صرفنظر از مقاصد و اهداف تعیین شده، در زمینهی علایق کشاورزان چه اقداماتی انجام میگیرد. شناسایی شرایط محیطی و زراعی و سپس مقایسهی این نیازها با موقعیتی که مردم در نتیجهی فعالیت برنامهی ترویج عملاً تجربه میکنند، مورد تأکید قرار میگیرد. سپس، شکاف موجود به مثابهی نقطهی آغاز ایجاد تغییرات در برنامه در نظر گرفته میشود. این مدل شدیداً بر مصاحبهی باز و مشاهده توسط اشخاصی که در برنامه ذینفع نیستند، متکی است (سوانسون و همکاران، ۱۳۸۱).
یکی دیگر از مسائل ارزشیابی اهداف برنامه، این است که کدام اهداف اندازه گیری شوند. ارزشیابان، اغلب برای تعین موضوع به تدوینگران برنامه یا متخصصان توجه میکنند. اما مایکل اسکریون استدلال کردهاست که ارزشیابان نباید از قبل اهداف برنامه را بدانند، زیرا ممکن است با آنها مأنوس شده و سایر آثار برنامه به ویژه آثا منفی را نبینند. اسکریون برای پیشگیری از این مسأله توصیه میکند که ارزشیابان باید پژوهش را به منظور کشف آثاری که برنامه در عمل دارد انجام دهند و این آثار ممکن است تفاوت قابل ملاحظهای با اهداف بیان شده توسط تدوینگران برنامه داشته باشد. اگرچه ارزشیابی هدف آزاد شایستگیهایی دارد، لیکن موقعیتهایی وجود دارد که در آنها از ارزشیاب خواسته میشود اطلاعاتی دربارهی اهداف ویژهی برنامه جمعآوری کند. البته حتی در چنین موقعیتهایی، ارزشیاب ضمن توجه به اهداف بیان شده، باید نسبت به این امر آگاه باشد که ممکن است برنامه عملاً دارای آثاری (هم مثبت و هم منفی) باشد که دقیقاً با اهداف قصد شدهی تدوینگران برنامه متفاوت است (گال و همکاران، ۱۳۸۳).
۲-۴-۷-۱۲) مدل ارزشیابی مناسبات اجرایی^[۴۳]
رابرت ریپی^[۴۴] این ارزشیابی را برخلاف ارزشیابی مرحلهای و پایانی که برای ارزشیابی فراگیران و نوع خدمات ارائه شده به آنان است، مطالعهای دربارهی مجریان میداند. بهعبارت دیگر، در این مدل تأکید ارزشیابی بر منابع نظام و برنامهی آموزشی نیست، بلکه بر پایهی روابط عملیاتی مجریان و دستاندرکاران امر آموزش استوار است. در این مسیر، با تشخیص نقاط ضعف مجریان و تهیهی بازخورد مناسب، افراد ضعیف و بازدارنده را به افراد فعال و تسریعکننده تبدیل مینماید. در این مدل ارزشهای برنامه بر مبنای نقش آموزشدهندگان و مربیان بررسی میشود. به این منظور، جمعآوری اطلاعات و تجزیه و تحلیل آن به ترتیبی در میآید که بتوان نیروهای معارض و احیاناً تنش ایجاد شده در جریان آموزش را شناسایی کرده و آنها را در جهت انجام مطلوبتر برنامهی آموزشی و تغییرات آن، به نیروهای سازنده تبدبل نمود (قلینیا، ۱۳۷۶).
۲-۴-۷-۱۳) مدل ارزشیابی حقوقی^[۴۵]
در این مدل، مسئولیتها و مأموریتی که به عهدهی دستگاه آموزشی محول شده است به شیوهی دادگاهها با هیئت منصفه، مورد رسیدگی قرار میگیرد و ارزشیابی میشود. ارزشیابی حقوقی برنامه، این امکان را فراهم میآورد که همهی کسانی که به نحوی دستاندرکار یا تحت تأثیر برنامه هستند، بدون توجه به سن و جنس یا مقام، دربارهی موفقیت برنامه اظهار نظر کنند. نظرات در برابر هیئت منصفه (گروه ارزشیابی) قرار میگیرند و اعضای گروه پس از رسیدگی، بر اساس مدارک و شواهد و دیدگاه های متنوع، به قضاوت و ارزرشیابی موفقیتهای برنامه میپردازند. در یک ارزشیابی مبتنی بر مداخله، چهار مرحله به اجرا در میآید: مرحلهی تدوین موضوعات، مرحلهی تدارک بحثها، مرحلهی انتخاب موضوعهای مورد رسیدگی، مرحلهی دادرسی (قلینیا، ۱۳۷۶).
۲-۴-۷-۱۴) مدل ارزشیابی قضایی^[۴۶]
ارزشیابی قضایی یا قضاوتی استفاده از رویه های قضایی را شبیهسازی میکند و این کار به منظور درک عمیق برنامه و شفاف نمودن ماهیت ظرفیت و پیچیدهی مسائل آموزشی انجام میشود. همچنین به ارائه پیشنهادها و دستورالعملهای هدایت کننده میپردازد که به رشد و بهبود عملکرد برنامه منجر میشود. مدل ارزشیابی قضایی، برخلاف ارزشیابی مدافعه، شامل بحث بین دو گروه ارزشیابی و همچنین پیروزی یا ترغیب یکی از گروه ها بهعنوان محصول مطلوب نیست. در ارزشیابی قضایی با تبعیت از ساختار شهودها در دادگاه، داده ها در حضور جمع ارائه میشوند. مجمعی متشکل از سیاستگذاران، شهروندان و سایر افراد علاقهمند به منظور استماع شهود تشکیل میگردد. سپس منشی، شهود را فرا میخواند تا نظریات خود را دربارهی مسألهی مطرح شده بیان کنند. تمام شهود ممکن است در معرض دو مرحله ارائه مستقیم و بازپرسی قرار گیرند. آغاز و ختم مباحثات، همانند آنچه در دادگاه صورت میگیرد، اعلام میگردد. پس از ارائه تمام شواهد، مجمع وارد شور شده و پیشنهادهای خود را ارائه میدهد. ارزشیابی قضایی هم در ارزشیابی تکوینی و هم در ارزشیابی پایانی از برنامههای آموزشی مفید واقع شده است. از آنجا که ارزشیابی قضاوتی تمام عیار، بسیار پرهزینه و مستلزم صرف وقت زیادی است، این رویه را میتوان بدون قربانی کردن ماهیت اساسی شبه حقوقی آن، در مقیاس کوچکتری انجام داد (گال و همکاران، ۱۳۸۳).
۲-۴-۷-۱۵) مدل ارزشیابی به مثابه روشنگری^[۴۷]
پارلت و هامیلتون^[۴۸] ارائهدهندگان این مدل، معتقدند که اولاً، نظامهای فعالیتی بعد از به اجرا درآمدن، از حالت پویا درمیآیند و ایستا میشوند و تعدیلهای جزئی هم دربارهی آنها به اجرا در نمیآید و با هدفهای خود فاصله میگیرند. ثانیاً، برنامهها از محیط و مجریان آن جدا نیست و باید به آنها توجه نمود. این نوع ارزشیابی در سه مرحله انجام میشود: مشاهدهی شرایط و محیط عمل، انتخاب موضوعات مورد بررسی از طریق ملاحظه و بررسی پیشرفت برنامهها، تحلیل و توضیح. در این مدل از روش های مختلفی مانند: مشاهده، مصاحبه، آزمون، بررسی اسناد و مدارک و سابقهی امر استفاده میشود. از نکات مثبت این مدل میتوان توجه به محیط و عدم توجه به هدفهای از پیش تعیین شده را نام برد. هدف از اجرای این ارزشیابی نه تنها تأمین نظر کسانی است که برنامه، تحت نظر آنها اجرا میشود، بلکه باید مقصود کسانی را که در عمل به اجرای برنامه میپردازند، یعنی مجریان و نیز مقصود فراگیران را هم تأمین نماید (قلینیا، ۱۳۷۶).
۲-۴-۷-۱۶) مدل ارزشیابی مبتنی بر استراتژی وضعیت ویژه^[۴۹]
هر برنامه به فراخور نیازها و اهداف خود، مدل خاصی را میطلبد. مدل ارزشیابی مبتنی بر استراتژی وضعیت ویژه، با در نظر گرفتن موضوع فوق، تلاش میکند فرایند تغییرات اجتماعی و فنی را بررسی کند و نتایج ارزشیابی خود را از برنامه تغییر دهد و در خدمت شیوه های عملی قرار دهد. در چنین حالتی، ارزشیابی فرایند برنامه بر عملکرد آن ترجیح دارد و برای دستیابی به چنین مدلی، میتوان به یک ترکیب برگرفته از مدلهای مختلف، امید داشت. این ترکیب، معادل مدل التقاطی نیست، بلکه از جنبه های مثبت مدلهای مختلف سود میبرد و اندیشه های نو به آن اضافه میکند. عملی کردن مدل، دارای سه رکن است که با هم در ارتباط متقابل هستند. این سه رکن عبارتند از: سیستم برنامه، سیستم اطلاعاتی و سیستم ارزشیابی. هر یک از این سه رکن دارای چهار قسمت است که عبارتند از: درونداد، زمینه، فرایند و برونداد. در سیستم برنامه، کار ارزشیاب بررسی برنامه و تحلیل ماهیت آن است. در سیستم اطلاعاتی، ارزشیاب روش گردآوری اطلاعات را تعیین میکند و در سیستم ارزشیابی، توجه به متغیرهای اصلی هر برنامهی ارزشیابی ضروری است (قلینیا، ۱۳۷۶). بنابراین در این مدل نیز همانند مدل سیپ، ماهیت برنامه از نظر درونداد، زمینه، فرایند و برونداد بررسی میشود.
۲-۴-۷-۱۷) مدل ارزشیابی تایلر^[۵۰]
نخستین جهش در فرایند ارزشیابی با کار تایلر در دههی ۱۹۳۰ در ارتباط با ارزشیابی برنامه، مطالعهی هشت سالهی انجمن تعلیم و تربیت پیشرو به وجود آمد. تایلر، تعلیم و تربیت را بهعنوان تغییرات رفتاری تعریف کرد. به این ترتیب، ارزشیابی عبارت بود از: اندازه گیری میزان چنین تغییراتی که هماهنگ با هدفهای تربیتی تعریف شده از قبل میباشد. این فرایند بدین معنی است که هدفهای کلی و اهداف عینی آموزشگاهی معرفی میشود. آنگاه فرایند آموزشگاهی، سعی در ایجاد چنین تغییراتی در دانش آموزان مینماید و ارزشیابی، تعیین میکند که آیا تغییرات مطلوب به وقوع پیوسته است یا خیر. این مدل به طور وسیعی از نوع ارزشیابی پایانی میباشد و نوعی ارزشیابی هدف مدار تلقی میشود. بنابراین، ارزشیابی پس از طرحریزی و اجرای برنامه ضرورت پیدا میکند. ارزشیابی در مدل تایلر دارای دو بعد مهم است: موضوع ارزشیابی سنجش میزان تغییر رفتار است و تعدد در امر ارزشیابی اجتناب ناپذیر است. زیرا در طول زمان، جهت بررسی تغییرات به بیش از یک یا دو ارزشیابی نیاز میباشد (قلینیا، ۱۳۷۶).
تایلر برای انجام فرایند ارزیابی هشت مرحله عرضه کرده است. این مراحل عبارتند از: تهیهی مقاصد یا هدفهای برنامه (هدفهای کلی – هدفهای ویژه)، طبقهبندی هدفهای برنامه، بیان هدفها به صورت رفتاری، تدوین موقعیتهایی که بتوان دستیابی به هدفها را نشان داد، بیان هدفهای برنامه به پرسنل ذیربط، تدوین تکنیکها و روش های مناسب اندازه گیری، جمعآوری داده های مربوط به عملکرد، مقایسهی داده ها با هدفهای رفتاری (نیستانی، ۱۳۸۳).

شهرداری ها، موسسات مامور به خدمات عمومی، ادارات مجلس شورای اسلامی و شورای نگهبان و نهادهای انقلابی و ….»
بنابراین به نظر می رسد قاضی دادگاه های کیفری می تواند در مجازات های تکمیلی حکم به انفصال موقت کارمند اداری بدهد، انفصال موقت با عنایت به این که یکی از حقوق های اجتماعی شهروندان می باشد و با عنایت به این که در تبصره ۱ ماده ۶۲ مکرر قانون مجازات اسلامی و در ابتدای ماده واژه از قبیل بکار برده است. به نظر می رسد مصادیق ماده مذکور جنبه تمثیلی داشته و انفصال موقت را نیز در بر بگیرد. به عبارت بهتر علاوه بر این که قاضی کیفری می تواند حکم به انفصال موقت به عنوان مجازات اصلی بدهد می تواند حکم به انفصال موقت از خدمات اداری را به عنوان تتمیم مجازات بدهد.

اما به نظر اداره حقوقی قوه قضائیه دادگاه کیفری نمی تواند به استناد ماده ۱۹ قانون مجازات اسلامی حکم به انفصال کارمند از شغل خودش را بدهد. در ذیل به نظریه مشورتی ۵۳۰۸/۷-۹/۹/۶۵ اداره حقوقی قوه قضائیه می پردازیم: «حق استخدام در مشاغل دولتی اگر چه از حقوق اجتماعی است اما پس از تحقق استخدام، خدمت دولت وظیفه و شغل محسوب می گردد و از عنوان حقوق اجتماعی خارج می گردد.
زیرا حقوق اجتماعی چیزی است که افراد جامعه بالسویه حق برخورداری از آن را دارند و این امر تا قبل از برخورداری از حق و استخدام است اما بعد از آن همه دارای حق مساوی نمی باشند بلکه فقط حق خاص و وظیفه همان کارمند است. بنابراین دادگاه به استناد ماده ۱۹ نمی تواند حکم به انفصال کارمند از شغل خودش را بدهد.
اما بندک ماده ۹ قانون رسیدگی به تخلفات اداری به انفصال دایم از خدمات دولتی و دستگاه های مشمول این قانون به عنوان یکی دیگر از ضمانت اجراهای حقوق اداری نام برده است. به نظر
می رسد حالت انفصال دائم وضع مستخدمی می باشد که به موجب حکم قطعی دادگاه اداری یا کیفری به عنوان مجازات اصلی یا به تبع حکم محکومیت برای همیشه از خدمت دولت محروم است.
نکته مهمی که در این جا بایستی به آن اشاره شود این است که مجازات انفصال از شغل با انفصال از خدمات دولتی تفاوت دارد. مراد از انفصال از شغل، ممنوعیت از انجام خدمت در سازمان یا وزارتخانه مربوطه می باشد ومنظور از انفصال از خدمات دولتی ممنوعیت از اشتغال در کلیه سازمان ها و موسسات دولتی است .
در ذیل به رای ۴۱۳-۲۱/۱۰/۱۳۸۲ هیات عمومی دیوان عدالت اداری راجع به موضوع انفصال دایم از خدمات دولتی می پردازیم.
«نظر به اینکه شاکیان هر دو پرونده به حکم قطعی مراجع قضایی به انفصال از شغل محکوم شده اند و به لحاظ تفاوت و تمایز ماهیت حقوقی انفصال از شغل با انفصال از خدمت، مراجع ذیصلاح محکومیت کیفری آنان رااز مصادیق انفصال از خدمت ندانسته اند.
و قلمرو احکام کیفری مذکور را منحصرا در حد انفصال از شغل مورد تصدی اعلام داشته اند، با عنایت به اعتبار احکام قطعی مراجع قضایی مزبور و لزوم تبعیت از آن ها در مقام اجرای احکام قطعی، دادنامه ۹۴۷-۱۹/۹/۱۳۷۴ شعبه هجدهم بدوی دیوان از جهت این که متضمن این معنی می باشد، موافق اصول وموازین قانونی تشخیص داده می شود. این رای به استناد قسمت دوم ماده ۲۰ اصلاحی قانون دیوان عدالت اداری برای شعب دیوان و سایر مراجعذیربط در موارد مشابه لازم الاتباع است .
در رای شماره ۶۷۰-۸/۸/۱۳۷۸ هیات عمومی دیوان عدالت اداری نیز راجع به انفصال دایم از خدمات دولتی چنین اشعار می دارد : «با توجه به تعاریف واژه های شغل و خدمت به شرح مندرج در مقررات استخدامی و این که خدمت در معنی و مفهوم عام کلمه مفید وجود رابطه استخدامی با یکی از واحدهای دولتی و این که مراد از شغل مجموعه وظایف و مسئولیت های مرتبط و همگون یک پست ثابت سازمانی در مجموعه سازمان تفصیلی واحد دولتی و یکی از اجزاء آن می باشد و بر اساس وجوه تمایز و افتراق فوق الذکر، قانونگذار در احکام مختلف انفصال از خدمت و انفصال از شغل را مجزا ومستقل از یکدیگر مورد حکم قرار داده است ونتیجتا انفصال از یک شغل معین و مشخص مستلزم انفصال از خدمت و قطع رابطه استخدامی با واحد دولتی نمی باشد.
با عنایات به آراء مذکور هیئت عمومی دیوان عدالت اداری مراد از انفصال از شغل قطع رابطه استخدامی و ختم حالت اشتغال و ممنوعیت از انجام خدمت در سازمان یا وزارتخانه مربوطه بوده و منظور از انفصال از خدمت دولتی، ممنوعیت از اشتغال در کلیه سازمان ها و موسسات دولتی است . بنابراین عناوین مذکور دارای آثار واحد و یکسان نمی باشند و در هر مورد باید به مدلول صحیح مواد قانونی عمل شود.
از این رو ارتکاب جرایمی از جمله اختلاس و ارتشاء بر حسب قانون مربوط باعث ختم حالت اشتغال و قطع رابطه استخدامی کارمند مرتکب جرایم مذکور با دستگاه استخدامی متبوع او می شود.
بنابراین در پایان بحث انفصال اعم از دائم و موقت ازخدمت اداری بایستی چنین گفت که بر اساس رویه قضائی کشور ما انفصال به عنوان مجازات و ضمانت اجرای کیفری و اداری هر دو بکار میرود. اما به نظر می رسد وجه اداری انفصال از خدمات یا شغل اداری غالب تر و پررنگ تر میباشد.
اصولا هنگام دادگاه یا هیئت رسیدگی به تخلفات اداری حکم به انفصال می دهد که با مفاهیمی همچون انفصال شغل، پست سازمانی و …. آشنایی کافی داشته باشد؛ بنابراین ماهیت حقوقی انفصال از خدمت اداری بیشتر، جنبه اداری داشته و ترجیحا بایستی در حوزه و قلمرو تخصصی قضات دیوان عدالت اداری و هیئت های رسیدگی به تخلفات اداری قرار داشته و ایشان مبادرت به حکم انفصال از خدمات دولتی دهند به نظر می رسد ماهیت ضمانت اجراهای اداری همان گونه که گفته شد تخلف اداری می باشد، و بسیاری از تخلفات کارمندان اداری به معنای واقعی کلمه جنبه اداری دارند و نبایستی دادگاه های کیفری خود را ذیصلاح در این حوزه وقلمرو بدانند اما رویه عملی قضایی جمهوری اسلامی ایران گویای صلاحیت مشترک دیوان عدالت اداری، هیئت های رسیدگی به تخلفات اداری و دادگاه های عمومی کیفری در این حوزه می باشد.
گفتار چهارم: تغییر محل جغرافیایی خدمت
یکی دیگر از ضمانت اجراهای اداری تغییر محل جغرافیایی خدمت می باشد . در بند هـ قانون رسیدگی به تخلفات اداری ضمانت اجرای مذکور چنین اشاره نموده است: «… هـ - تغییر محل جغرافیایی خدمت به مدت یک تا پنج سال…».
در رابطه با مجازات تغییر محل جغرافیایی خدمت مواردی قابل ذکر به نظر می رسد : «۱- تعیین تاریخ شروع برای اجرای رای تغییر محل جغرافیایی خدمت فاقد مجوز قانونی است زیرا اولا – مرجع اعمال مجازات مذکور که یکی از مجازات های قابل پژوهش می باشد مشخص نیست و رای در چه تاریخی به مستخدم ابلاغ و در چه تاریخی اجرا خواهد شد و در صورت تجدید نظر خواهی مستخدم هیات تجدید نظر چه زمانی رسیدگی خواهد نمود.
ثانیا تاریخ ابلاغ نسبت به آراء هیات ها منشا اثر می باشد و آراء تا ابلاغ اعم از واقعی یا قانونی نشود قدرت اجرایی نخواهد داشت ومطلقا قابل پیش بینی نیست که رای هیات چه وقت به محکوم ابلاغ می شود چه بسا رای به محض وصول توسط کارگزینی ها ابلاغ شود و گاه ممکن است بین تاریخ ابلاغ و تاریخ تعیین شده توسط هیات برای اجرای رای فاصله ایجاد شود و در نتیجه از یک طرف، رای قطعی باید اجرایی شود و از سوی دیگر هیات تاریخ دیگری را تعیین کرده است. بنابراین هیات ها نمی توانند برای اجرای رای خود به طور کلی از جمله رای تغییر محل جغرافیایی خدمت تاریخ شروع تعیین کنند».^[۸۰]
۲- سوال دیگری که راجع به تغییر محل جغرافیایی خدمت قابل طرح می باشد این است که آیا مجازات مذکور در داخل استان یعنی از شهری به شهر دیگر قابلیت اجرا دارد یا در خارج از استان؟
اگر چه احتمال دارد برخی معتقد باشند که چون تغییر محل جغرافیایی خدمت در داخل یک استان از اختیارات مدیران است بنابراین مدیران هر زمان که اراده کنند می توانند محل خدمت مستخدمی را از شهری به شهر دیگر تغییر دهند لذا لزومی ندارد هیاتها پس از رسیدگی به عنوان مجازات محل جغرافیایی خدمت را در داخل استان تغییر دهند در نتیجه مجازات تغییر محل جغرافیایی موضوع بند هـ ماده ۹ قانون برای خارج از استان است ولی اولا: مجازات مورد بحث اطلاق دارد اعم است از داخل و خارج استان ثانیا: گر چه می توان از قاعده فوق الاشاره و اینکه برای اداره امور مدیر باید اختیارات لازم را داشته باشد دفاع نمود ولی این نظر مبنای قانونی ندارد وبعید به نظر می رسد مدیر در استانی بتواند محل خدمت مستخدمان شاغل در حوزه مدیریت خود را بدون رضایت آن ها تغییر دهد چون پذیرفتن چنین امری برابر است با تضییع حقوق آن افراد . بنابراین مجازات مذکور برای داخل استان و هم برای خارج استان است.
۳- س

مطالعه و تندخوانی
تماشای فیلم
شنیدن موسیقی
دیدار و گفتگو
….

سینما و تئاتر
موزه و نمایشگاه
کتابخانه
هنرکده
فرهنگسرا
گردش
….

سیاحت
زیارت
سفر علمی و فرهنگی
شرکت در جشنواره
طبیعت گردی
دیدار خویشان
….

مأخذ: پناهی، ۱۳۸۱: ۱۲
۲-۳-۶- فضاهای فرهنگی- هنری عرضه شده در شهر تهران
۲-۳-۶-۱- تئاتر
تئاتر نخستین هنر از مجموعه های هنرهای هفت گانه می باشد، تئاتر به معنی اعم یعنی انجام دادن یک عمل از پیش معلوم شده، حتی می توان از این هم فراتر رفت «نمایش یعنی انجام دادن و یا تظاهر به انجام دادن امری است که در هر لحظه واقف بر چگونگی بروز آن هستیم.» هنر تئاتر هرچند ابتدا ریشه در مراسمی آئینی دارد و از نیایش های مذهبی نشأت می گیرد، یونانیان اولین قومی بودند که به ترتیب مراحل مختلف نمایشی را یکی از پس از دیگری پشت سر گذاشتند.
کلمه تئاتر (Theatre) در اصل مشتق از واژه تئاترون (Theatron) است که جزء اول آن تئا (Thea) به معنی تماشا کردن یا محل تماشا و مشاهده است و این بدان سبب است که «در یونان باستان تماشاگران در شیب تپه ها می نشستند و مراسمی مذهبی را که با تشریفات خاص در پای همان تپه یا معبد یکی از خدایان برپا می شد، نظاره می کردند.» تئاتر هم بر مکانی اطلاق می شود که این مراسم در آنجا وقوع می یابد و هم بر «فرآیندی ارتباطی» که از طریق آن به «منظوری خاص» در «محلی معین» در اثنای بازسازی واقعه «توسط گروهی»، «اندیشه ای»، به «گروه دیگری» انتقال می یابد. اجزاء و عناصر تشکیل دهنده این فرایند که هر یک در دیگری اثر می گذارد و به نوبه ی خود از آن تئاتر می شود (خبری و فرهنگی، ۱۳۸۳: ۱۱۱).
۲-۳-۶-۲- فرهنگسرا
فرهنگسرا، مجموعه ی فرهنگی بزرگی است که دارای کارکردهای گوناگون و امکانات و فضاهای متنوعی است. فرهنگسرا بر خلاف خانه فرهنگ محله که کارکرد محلی دارد، کارکرد منطقه ای، شهری و گاهی ملی دارد. از این رو به فضای زیادی نیازمند است و باید در محلی مکان یابی شود که علاوه بر داشتن تأسیسات و تجهیزات لازم، از شبکه دسترسی مناسبی برخوردار باشد تا مراجعین به سهولت بتوانند به آن دسترسی پیدا کنند. همچنین دارا بودن فضای ذخیره برای توسعه آتی، یکی از معیارهای مکانیابی فرهنگسراها به شمار می آید. در فرهنگسرا در کنار امکانات آموزشی متعدد برای ارائه آموزشهای هنری، ورزشی، فنی و… امکانات زیادی برای نمایش محصولات و فعالیتهای هنری، فرهنگی در نظر گرفته می شود. سالن سینما، سالن تئاتر، سالن ورزشی، تالار موسیقی، گالری های هنری و موزه از جمله این امکانات به شمار می آیند (سعیدی رضوانی، ۱۳۷۳: ۳۲).

۲-۳-۶-۳- کتابخانه عمومی
کتابخانه یکی از اماکن گذران اوقات فراغت محسوب می شود و اگر به خوبی مکان یابی شود و به نحو صحیحی اداره گردد، نقش مهمی در اعتلای کیفیت گذران اوقات فراغت همه مردم به ویژه جوانان خواهد داشت (سعیدی رضوانی، ۱۳۷۳: ۲۷). مهمترین و رایجترین نوع کتابخانه، کتابخانه ی عمومی است که اغلب شهرداریها و دولت در پی ایجاد و توسعه ی چنین کتابخانه هایی هستند. کتابخانه عمومی کتابخانه ای است که به طور رایگان یا با مبلغی ناچیز در خدمت افراد یک جامعه یا منطقه قرار می گیرد. بدین ترتیب، هدف یک کتابخانه ی عمومی خدمت به توده ی مردم است. کتابخانه ی عمومی در خدمت همه ی کسانی است که بتوانند از آن بهره گیرند. این ویژگی، کتابخانه عمومی را از سایر کتابخانه ها متمایز می کند. مشخصه ی دیگر کتابخانه ی عمومی فراهم آوردن خدمات جامع و گسترده ای است که اجرای وظایفی مانند اطلاع رسانی، آموزش، سرگرمی و الهام را در بردارد (سعیدنیا، ۱۳۷۹: ۲۴-۲۳).
۲-۳-۶-۴- موزه
موزه عبارت است از نهادی که بر گردآوردی، مستند سازی، حفاظت، نمایش و شرح و تفسیر شواهد مادی و اطلاعات مرتبط با آن ها در جهت منافع عموم می پردازد. البته این تعریف که در گذشته از سوی شورای بین المللی موزه ها مطرح شده است، بعدها با تغییراتی همراه گردید. شورای بین المللی موزه ها، تعریف خود از موزه را به قرار زیر بیان می دارد: «موزه عبارت است از یک سازمان غیرانتفاعی دائمی که در خدمت جامعه و پیشرفت آن قرار دارد و به روی عموم باز است. این سازمان شواهدی مادی مربوط به انسان ها و محیط زیست آن ها را به روی منظور مطالعه، آموزش، کسب لذت، گردآوری و حفاظت می کند و مورد پژوهش قرار می دهد و آن ها را به نمایش می گذارد» (پوراحمد و همکاران، ۱۳۹۱: ۱۱۰). از جمله اهدافی که موزه ها برنامه هایشان را بر آن اساس بنیان نهاده اند، می توان:
الف- حفظ مواریث فرهنگی از آسیبها و دستبردهای احتمالی
ب- فراهم ساختن امکاناتی مناسب جهت بازدید علاقمندان و پژوهشگران از آثار و اشیاء فرهنگی
پ- برقراری ارتباط فرهنگی با سایر موزه ها، دانشگاهها از آخرین تحقیقات انجام شده و دستاوردهای به دست آمده جهت تکمیل نمودن هر چه بیشتر آرشیوهای علمی و هنری. همچنین موزه ها علاوه بر نمایش و عرضه آثار مربوط به گذشته، هنرهای کامل معاصر و فرهنگ قومی را نیز معرفی و اشاعه می کنند (مهدی یار، ۱۳۷۳: ۴).
۲-۳-۶-۵- خانه فرهنگ
خانه های فرهنگ اولین بار در فرانسه به وجود آمدند. البته این مراکز عملکرد محلی نداشتند و به عنوان «خانه فرهنگ محله» شناخته نمی شدند. بلکه تحت عنوان خانه فرهنگ، به عنوان یک مؤسسه شهری فعالیت می کردند. به گفته مسئولین فرهنگی فرانسه، خانه فرهنگ جایی است که در آن انواع و اقسام گوناگون فعالیتها یا مظاهر فرهنگی گذشته و حال در عالی ترین سطح به بیشترین مردم بدون هیچ گونه تبعیض و امتیازی عرضه می شود، و بر اساس خانه فرهنگ جای ملاقات و برخورد و گفتگوست. با نگاهی گذرا به اماکن و مراکز تجمع سنتی و فرهنگی ایران مشاهده می شود که خانه فرهنگ، از دیرباز در ایران به اشکال و صورت گوناگون وجود داشته و مردم هنگام گذران اوقات فراغت، از این اماکن استفاده می کرده اند چنانکه می توان انتقال برخی از خصوصیات فرهنگ قومی را از طریق آنها از نسلی به نسل دیگر مشاهده کرد. اگر اساس خانه های فرهنگ را میراث داری و حفظ سنن گذشته بدانیم، می توان گفت که اماکن سنتی و فرهنگی ما در نیل به این هدف، نقشی مؤثر را در گذشته ایفا کرده اند (مدرس پور نوری،۱۳۶۹ : ۸۸). در سال ۱۳۷۲ اولین خانه فرهنگ محله توسط شهرداری تهران تأسیس گردید. واژه محله تا حدی هدف و دامنه فعالیتهای این مراکز را از خانه های فرهنگی که در گذشته فعالیت می کردند، متمایز می سازد و به آن بعدی محلی و اجتماعی می بخشد. خانه فرهنگ محله با توجه به دو هدف مهم تأسیس شده است: ۱- تقویت روابط همسایگی و اجتماعی و مشارکت دادن مردم در حل مشکلات محله و برنامه ریزی برای آینده ۲- پر کردن زمان اوقات فراغت شهروندان، که البته این دو هدف از هم جدا نمی باشد زیرا اوقات فراغت، فقط زمانی برای سرگرمی نیست بلکه مشارکت در یک فعالیت اجتماعی عام المنفعه نیز می تواند روشی برای گذران اوقات فراغت محسوب شود. نگاهی به برنامه های خانه های فرهنگ محله در تهران نشان می دهد که این مراکز ضمن برگزاری کلاسهای قرآن، آموزش هایی در زمینه زبان، الکترونیک، کامپیوتر، سوادآموزی، کمک های اولیه، بهداشت و تغذیه مادران و نوزادان، خوشنویسی، طراحی و نقاشی، عکاسی، تواشیح، شعر و ادب، تئاتر، خیاطی، گلدوزی، شنا و بدن سازی ارائه می کنند. همچنین در زمینه های تربیتی، مشاوره خانواده و آموزش خانواده، خدمات مشاوره ای ارائه می کنند، این مراکز کتابخانه و قرائت خانه نیز تأسیس کرده اند که مورد استفاده اعضاء می باشد (سعیدی رضوانی، ۱۳۷۳: ۳۱-۲۹).
۲-۳-۶-۶- سینما
سینما هنر هفتم و دربرگیرنده ی امکانات و توانی های شش هنر قبل از خود است. این هنر از نظر تاریخی متأخرتر و از لحاظ فنی پیچیده تر و کامل تر از هنرهای دیگر است (راودراد، ۱۳۸۷: ۱۰۸). سینما از جمله وسایل ارتباط جمعی است که مورد توجه جماعت کثیری از مردم بوده و ویژگی اصلی آن قدرت و توانایی بالایی ارتباطی و شعاع عمل وسیع آن است، به طوریکه پس از نمایش های یک سلسله پیام های مشخصی به تعداد زیادی از افراد منتقل می یابد (پناهی، ۱۳۸۱: ۴۱). سینما می تواند موضوعات شناخت پذیر زمان خود را به تصویر درآورد (محمودی، ۱۳۹۲: ۱۶).
۲-۳-۶-۷- نگارخانه
نگارخانه ها از دیگر فضاهای فرهنگی موجود در شهر تهران می باشند که نمایش دهنده آثار فرهنگی و هنری بوده و در جهت ترویج و اعتلای هنر اسلامی، ارتقای سطح فرهنگ همگانی از طریق آموزش غیر مستقیم شهروندان و ایجاد انگیزه در آنها، پرورش فعالیتهای فرهنگی و ذوقی و استعدادهای آحاد جامعه، هدفمند نمودن فعالیت ها و همایش های هنری، تشویق هنرمندان و ایجاد امکانات برای فعالیت های فرهنگی و هنری، ایفای نقش می نمایند (نگارخانه ها، ۱۳۷۵: ۱). نگارخانه ها مکان هایی هستند که در آنها آثار هنری گذشتگان و معاصرین در جهت معرفی آثار هنری و نیز تشویق قشر جوان و با استعداد جامعه به نمایش گذاشته می شود. توان خودگردانی این گونه تأسیسات در سطح شهر با برقراری تسهیلات فروش آثار هنری پیش بینی می گردد (لواسانی، ۱۳۷۸: ۷۷).
نگارخانه های شهرداری تهران در این عرصه موفق شده اند گوشه هایی از قابلیت های هنری و رشد اندیشه و ارتقای سطح فرهنگ توانمند ایران اسلامی را به نمایش گذارده و بازگوکننده و بازتاباننده سعی و مجاهدت هنرمندان نام آور و جویای نام کشور و شهرمان باشند (نگارخانه ها، ۱۳۷۵: ۱).
۲-۳-۶-۸- زورخانه
زندگی سالم و پرنشاط بیش از هر عاملی متکی بر شهروندان سالم و تندرست است و ورزش نقش مؤثری در تقویت جسم و روح مردم داشته و عامل مهمی به منظور کاهش عوارض زندگی شهری از جمله اضطراب، تشویق، نگرانی و گرایش به پدیده شوم اعتیاد و تفریحات ناسالم محسوب می شود. در این میان ورزش زورخانه ای به عنوان ورزش ملی و مذهبی کشور ما از جایگاه ویژه ای برخوردار است و در واقع زورخانه به عنوان یکی از ارکان اصالت و هویت ایرانی نه تنها به عنوان مکانی ورزشی مطرح می باشد، بلکه به عنوان نهادی ارزشی نیز به شمار می آید. زورخانه ها به عنوان یکی از کهن ترین و بنیادی ترین نهادهای اجتماعی و فرهنگی کشور ما به عنوان مکان هایی محسوب می شوند که با بخشی از آداب و سنن دیرپا و اصول مذهبی و آیینی مردم این سرزمین عجین شده و با شعر، ادبیات و موسیقی و دیگر جلوه های ادب و هنر ملی ما در آمیخته است و از طرفی روح فتوت و جوان مردی و نیز ارزش های متعالی اسلامی و منش های پایدار اخلاقی بر آن سایه گسترانیده و به واقع روح حماسه و مردانگی و روحیه سلحشوری و مقاومت از مهمترین ارکان فرهنگ حاکم بر فضای زورخانه ها به شمار می آید (زورخانه ها، ۱۳۷۸: ۱).
۲-۳-۶-۹- مراکز ویژه
این مراکز از جمله فضاهای فرهنگی شهر تهران می باشند که در هیچ یک از دسته بندی های فضاهای فرهنگی پیشین نمی باشند، در حالیکه در آنها فعالیتهای فرهنگی و هنری مختلفی صورت می گیرد و در رفع نیازهای فرهنگی ساکنین و پرکردن ساعات فراغت افراد مؤثر می باشد. این مراکز عبارتند از: خانه های قرآن، قهوه خانه ها، سفره خانه ها و چایخانه های سنتی، دفاتر شعر جوان، خانه های فرش (مراکز ویژه، ۱۳۷۵: ۱).
۲-۴- سبک زندگی
مفهوم سبک زندگی از مفاهیمی است که در سال های اخیر بسیار مورد توجه قرار گرفته است و تعاریف متعدد دارد. لغت نامه کمبریج سبک زندگی را شیوه و روش انجام چیزی در نظر گرفته که برای فرد یا گروهی از مردم، در مکان یا دوره ای خاص سرمشق تلقی شود. لغت نامه وبستر نیز سبک زندگی را اجرا یا انجام اموری که تمایز دهنده فرد یا گروه خاصی است، تعریف کرده است. سبک زندگی همچنین به مدت زمانی که یک فرد برای انجام فعالیت های روزمره زندگی خود صرف می کند، اشاره دارد. در این تعریف فعالیت های روزانه، مؤلفه های سبک زندگی محسوب می شوند که از جهت گیری های ارزشی سرچشمه می گیرند. به عنوان مثال افرادی که تمایلات مادی گرایانه دارند بیشتر وقت خود را در مراکز خرید و مغازه ها می گذرانند. بنابراین سبک زندگی آنها مادی گرایانه است (بنی فاطمه و همکاران، ۱۳۹۱: ۳۷-۳۶). سبک زندگی را می توان به مجموعه ای کم و بیش جامع از عملکردها تعبیر کرد که فرد آنها را به کار می گیرد؛ چون نه فقط نیازهای او را تأمین می کنند، بلکه روایت خاصی را هم که وی برای هویت شخصی خود برگزیده است در برابر دیگران متجسم می سازند (شصتی و فلامکی، ۱۳۹۳: ۱۲۶).
سبک زندگی در تمامی کنش ها و رفتارهای فرد و در تعاملات و ارتباطات وی با دیگران، طبیعت و به طور کلی محیط اجتماعی اطراف که معمولاً قابل مشاهده، توصیف و اندازه گیری است، قابل مشاهده است. از این منظر سبک زندگی جنبه های عینی، مشهود و ملموس فرهنگ و نظام ارزشی در یک جامعه است. سبک زندگی را می توان در اوقات فراغت، تفریح، رفتارهای جنسیتی، علائق حرفه ای و شغلی، پوشش، علایق هنری، ادبیات، ورزش، زبان و غیره مورد بررسی قرار داد. به طوری که یکی از مهمترین شاخص ها برای سنجش تجربی آن در اوقات فراغت و تفریحات است، زیرا این مقوله، جایی است که افراد با آرامش خاطر و بنابر سلیقه شخصی و آزادانه و یا داوطلبانه خود آن را بر می گزیند و بدین لحاظ به شیوه کاملاً داوطلبانه و آسان تری می توانند علایق، ذهنیات و تمایلات خود را در آن به کار گرفته و دنبال نمایند (سیدی و بیرقی، ۱۳۹۱: ۳۷-۳۶). سبک زندگی به عنوان یکی از اصطلاحات علوم اجتماعی، پیوند مستقیم و وثیقی با مجموعه ای از مفاهیم دارد؛ مفاهیمی مانند: عینیت و محتوا، رفتار و معنا (نگرش، ارزش و هنجار)، اخلاق و ایدئولوژی، سنت و نوگرایی، شخصیت و هویت (فردی و جمعی)، وراثت و محیط، فردیت و عمومیت، خلاقیت و بازتولید، تولید و مصرف، طبقه و قشر بندی اجتماعی، زیبا شناسی (سلیقه) و نیاز، منزلت و مشروعیت و بدون شناخت این روابط، درک درستی از سبک زندگی و نظریه های مربوط به آن به دست نخواهد آمد (آقاجانی بیگی، ۱۳۹۱: ۳۲-۳۱).

۳-۹-۲- سنجش پایایی پرسشنامه ۶۱
 ۶۲
فصل چهارم ۶۴
تجزیه و تحلیل داده ­ها ۶۴
 ۶۵
 ۶۶
۴-۱-۱- توزیع فراوانی پاسخ دهندگان برحسب جنسیت ۶۶
۴-۱-۲- توزیع فراوانی پاسخ دهندگان بر حسب سن ۶۷
۴-۱-۳- توزیع فراوانی پاسخ دهندگان بر حسب وضعیت تاهل ۶۸
۴-۱-۴- توزیع فراوانی پاسخ دهندگان بر حسب تحصیلات ۶۹
۴-۱-۵- توزیع فراوانی پاسخ دهندگان بر حسب شغل ۷۰
 ۷۱
۴-۲-۱- توزیع فراوانی پاسخ دهندگان برحسب نوع سازماندهی سفر ۷۱
۴-۲-۲- توزیع فراوانی پاسخ دهندگان بر حسب همراهان ۷۲
۴-۲-۳- توزیع فراوانی پاسخ دهندگان بر حسب مدت اقامت در شهر اصفهان ۷۳
۴-۲-۴- توزیع فراوانی پاسخ دهندگان بر حسب مرتبه دیدار ۷۴
۴-۲-۵- توزیع فراوانی پاسخ دهندگان بر حسب انگیزه سفر ۷۵
۴-۲-۶- توزیع فراوانی پاسخ دهندگان بر حسب منابع اطلاعاتی مورد استفاده ۷۶
 ۷۷
 ۷۸
 ۸۰
 ۸۱
۴-۷-۱- توصیه به دیگران و تبلیغات دهان به دهان ۸۱
۴-۷-۲- بازدید مجدد ۸۲
فصل پنجم ۸۴
نتیجه گیری و پیشنهادات ۸۴
 ۸۵
 ۸۵
۵-۱-۱- تحلیل یافته­های اطلاعات جمعیت شناختی و رفتاری سفر ۸۵
۵-۱-۲- تحلیل یافته­های مربوط به ابعاد انتظارات و رضایتمندی گردشگران ۸۶
۵-۱-۲-۱- نتایج بررسی و تجزیه و تحلیل یافته­های مربوط به انتظارات ۸۷
۵-۱-۲-۲- نتایج بررسی و تجزیه و تحلیل یافته­های مربوط به رضایتمندی ۸۷
۵-۱-۲-۳- نتایج بررسی و تجزیه و تحلیل یافته­های مربوط به مقایسه انتظارات و رضایتمندی ۸۸
۵-۱-۲-۴- نتایج بررسی و تجزیه و تحلیل یافته­های مربوط به رضایتمندی کلی ۸۹
۵-۱-۲-۵- نتایج بررسی و تجزیه و تحلیل یافته­های مربوط به تمایلات رفتاری سفر ۸۹
 ۹۰
 ۹۴
 ۹۵
منابع و م‍اخذ II
پیوست­ها XVII
فهرست جداول
جدول۱‑۱ ابعاد اصلی از انتظارات گردشگران، برگرفته از ترنر و ریسینگر (۱۹۹۹)، و … ۱۲
جدول۲-۱- تعاریف رضایت مشتری، برگرفته از (Safari nejad & Rahimi, 1387). 27
جدول۲-۲ ابعاد و ویژگی های اصلی از انتظارات و رضایتمندی گردشگران چینی ۴۷
جدول ۲-۳ ابعاد اصلی از انتظارات گردشگران، برگرفته از ترنر و ریسینگر(۱۹۹۹)، و … ۵۰
جدول شماره ۳-۲ سنجش پایایی پرسشنامه شماره یک با بهره گرفتن از آلفای کرونباخ ۶۱
جدول شماره ۳-۳ سنجش پایایی پرسشنامه شماره دو با بهره گرفتن از آلفای کرونباخ ۶۱
جدول ۴-۱ توزیع فراوانی گردشگران چینی
در اصفهان بر حسب جنسیت ۶۶
جدول ۴-۲ توزیع فراوانی گردشگران چینی در اصفهان بر حسب سن ۶۷