هست چون حقّه باز بی آزار

کرده هنگامه بر سِر بازار

در دل از سّرِ او سروری نه

هر چه او داد جز غروری نه

۲۰-۲-۴ اندر ترک دنیا و ریاضت نفس گوید:

سنائی در این ابیات ، اخلاقی و دینی و عرفانی بیان می دارد به سبب اعمال خود و در تگ و تاب زندگی دنیایی سرچشمه عقل و دین را رها کرده ای و به سوی سراب دنیا میل کرده ای سر آب به سراب مبدّل شد و عقل و دین که سرچشمه زندگانی بود. تباه شد پس کی بر تو درس عبرت می شود و عبرت می گیری

این هم از فعل تست کاندر تاب

از سر آب رفته ای به سراب

سر آبت سراب شد چکنی

عقل و دینت خراب شد چکنی

در این بیت عرفانی و تاریخی و دینی با بیان زاهدانه و مناجات گونه می گوید : اگر خواهان نور معرفت هستی در خود جستجو کن چون موسی باش که از گریبان خویش (( ید بیضا)) برون آورد. (( من عَرَفَ نَفسَهٌ فَقَد عَرَفَ رَبَّهٌ )) چگونه موسی وار راه مدین را نرفته و خدمتگزاری شعیب (پیر) را نکرده و سختی های راه عشق را نپیموده انتظار کشف و مشاهده از پرده غیب را داری ؟
در حالی که ساعتی شبان رمه ای نبوده ای چگونه خود را صاحبّ عصا و مدّعی هدایتگری می دانی .
(در این ابیات به سرگذشت حضرت موسی(ع) و معجزات وی (( ید بیضا)) و عصا وی که خود مار و اژدهایی شد و بساط سحر جادو گران را فرو بلعید نیز شبانی وی در خدمت شعیب پیامبر اشاره دارد.که در قرآن کریم سوره های طه – اعراف-. کهف – بقره – قصص و نیز در تورات بدان اشاره شده است.)

نور خواهی به دست موسی وار

دست در گرد جیب خویش برآر

راه مدین نرفته پیش شُعَیب

چند گردی به گرد پرده غیب

نابُده ساعتی شبانِ رمه

چون برآری عصا به روی همه

در این بیت اخلاقی ، تمثیلی است برای آن که اعمال و عبادات انسان اگر با اخلاص نباشد تباه می گردد.

خوانت از هر چه نعمت است پُرست

لیک در دست موش سفره بُرست

در این بیت شاعر از مسائل نجّوم سخن به میان آورده ، و (( مشتری کوکب اشراف و علما و قضاوت و امرای با عدل و انصاف و وزرای جلیل القدر و اهل مناسب و زهاد را باب نوامیس و ترسایان است.))
(رک فرهنگ – اصطلاحات نجوّمی ، ۷۳۶)
و در این بیت از زٌهد صحبّت به میان می آورد و بیان می دارد : زٌهد حقیقی سالک را به سرمنزل وصال می رساند نه زهدی که از زٌهد مشتری تأثیر پذیرفته باشد و عاریتی است . چه آنچه در اثر سعی طبایع و افلاک به وجود آمده است به تو تعلق ندارد و فنا پذیر است.