درصد خطاهای مجاور دوتائی قابل تشخیص

مرجع ]۲۸[

] ۱ – ۲ – ۳- ۴- ۵ – ۶ – ۷ – ۸ – ۹ – ۱۰ – ۱۱ – ۱۲ – ۱۳ – ۱۴ – ۱۵ – ۱۶ – ۱۷ – ۱۸ – ۱۹ – ۲۰ – ۲۱ – ۲۲ – ۲۳ – ۲۴ – ۲۵ – ۲۶ – ۲۷ – ۲۸ – ۲۹ [

۴

۶۶

] ۳ – ۱ – ۷ – ۱ – ۳ – ۱ – ۱۵ – ۱ – ۳ – ۱ – ۷ – ۱ – ۳ – ۱ – ۳۱ – ۱ – ۳ – ۱ – ۷ – ۱ – ۳ – ۱- ۱۵ – ۱ – ۳ – ۱ – ۷ – ۱ [

۱
۲۸

۵۷/۳%

جایابی بیت پیشنهادی

] ۱ – ۲ – ۲۹- ۳- ۲۸– ۴ – ۲۷– ۵ – ۲۶ – ۶ – ۲۵ – ۷ – ۲۴ – ۸ – ۲۳ – ۹ – ۲۲ – ۱۰ – ۲۱ – ۱۱ – ۲۰ – ۱۲ – ۱۹ – ۱۳ – ۱۸ – ۱۴– ۱۷ – ۱۵ – ۱۶ [

۴

۶۶

]۳ – ۳۱ – ۳۰ – ۳۱ – ۲۴ – ۳۱ – ۳۱ – ۳۱ – ۲۴ – ۳۱ – ۳۰ – ۳۱ – ۱۶ – ۳۱ – ۳۰ – ۳۱ – ۲۸ – ۳۱ – ۳۰ – ۳۱ – ۲۴ – ۳۱ – ۳۰ – ۳۱ – ۲۸ – ۳۱ – ۳۰ – ۳۱[

۲۱
۲۸

۷۵%

۳-۱-۳ جایابی بیت پیشنهادی برای افزایش قابلیت تصحیح خطا در جعبه سویچ

همانطور که در بخش ۳-۱-۱ نیز بیان شد هر جعبه سویچ دارای ۶ بیت برای پیکره بندی است، در نتیجه برای محافظت از ۶ بیت بر اساس رابطه ۲-۷ باید ۴ بیت دیگر اضافه شود، تا کد قابلیت تصحیح خطاهای تک بیتی را داشته باشد. همانطور که در بخش ۳-۱-۱ نیز بحث شده است، ۵ سندرم آزاد در این کد وجود دراد که بیان باینری آنها بزرگتر از طول کد است و از این حالتها استفاده نشده است. با بهره گرفتن از استراتژی جایابی بیت و سندرم­های استفاده نشده، می­توان ستونهای ماتریس H را به گونه ­ای جایابی کرد که تا حد امکان، سندرم خطاهای دو بیتی مجاور متمایز شده و قابلیت تصحیح خطاهای مجاور دو بیتی برای کد همینگ (۶،۱۰) افزایش یابد. با بهره گرفتن از پروسه نشان داده شده در شکل۲-۱۶ برای همینگ (۶،۱۰)، مکان تمام خطاهای دوتایی مخصوص (سندرم آنها از طول کد بزرگتر است) به دست آمده است. این خطاهای دوتایی عبارتند از: ۱۰-۱، ۹-۲ ، ۸-۳، ۸-۴ ،۹-۴،۱۰-۴، ۸-۵ ، ۹-۵ ،۱۰-۵ ،۸-۶، ۹-۶،۱۰-۶،۸-۷،۹-۷،۱۰-۷.
با توجه به اطلاعات فوق جایابی بیت پیشنهادی به منظور افزایش قابلیت تصحیح خطاهای مجاور در جدول۳-۴ ارائه شده است. و ماتریس H مربوط به آن نیز در رابطه ۳-۳ نشان داده شده است (ماتریس شامل اعداد صفر و یک در سمت چپ تساوی، ماتریس H است).
جدول ۳-۴: جایابی بیت پیشنهادی برای افزایش قابلیت تصحیح خطا در جعبه سویچ.

H1

B0

B4

B2

H3

H2

B1

B3

B5

H0

۲

۳

۹

۶

۸

۴

۵

۷

۱۰

۱

(۳-۳)